Τιμάς τα στελέχη πάντα, όχι μόνον στο φέρετρο σκεπασμένο με τη Σημαία
Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Ο τρόπος που μια κοινωνία φέρεται στους πεσόντες και στις οικογένειές
τους δεν είναι απλά πολιτικό, αλλά αξιακό ζήτημα. Το πολεμικό ναυτικό
της Αθήνας νίκησε τους Σπαρτιάτες στη Ναυμαχία των Αργινουσών, όμως οι
οκτώ νικητές Στρατηγοί παραπέμφθηκαν σε δίκη διότι δεν περισυνέλεξαν
τους νεκρούς και τους ναυαγούς. Καταδικάστηκαν όλοι σε θάνατο, οι δύο
που φυγοδικούσαν ερήμην και οι έξι παρόντες εκτελέστηκαν.
Εβδομήντα οκτώ χρόνια μετά το 1940 δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να
έχουμε αξιοπρεπή ταφή σε φροντισμένα στρατιωτικά κοιμητήρια των πεσόντων
μας του Αλβανικού Επους, που θάφτηκαν στην Αλβανία.
Στο άκουσμα της
είδησης του θανάτου του Σμηναγού Γεωργίου Μπαλταδώρου υπήρξαν ανώνυμα
δίποδα, υβριστές της μνήμης του, των συναδέλφων του και της αποστολής
τους, άξια τέκνα του εθνομηδενισμού με τον οποίο η ψευτοελίτ μας
δηλητηρίασε μια γενιά και δηλητηριάζει και την τωρινή.
Αξιακό ζήτημα, όμως, είναι και η συμπεριφορά απέναντι στους ζώντες,
απέναντι στο σύνολο των στελεχών, των οποίων το ασύνηθες και το
επικίνδυνο της αποστολής τους η κοινωνία και η πολιτική τάξη τα
θυμούνται όταν χύνουν το αίμα τους.
Σε μια ευνομούμενη κοινωνία με
στέρεο σύστημα αξιών, όπου η φιλοπατρία είναι η βάση αλλά και η
κατεύθυνση των πάντων, ο βαθύς σεβασμός στις Ενοπλες Δυνάμεις είναι κάτι
αυτονόητο. Σέβεσαι και τιμάς τα στελέχη πάντα, όχι μόνον στο σκεπασμένο
με τη Σημαία φέρετρο. Τους παρέχεις τα καλύτερα δυνατά μέσα για την
αποστολή τους, φροντίζεις όλες τις ανάγκες τους, τους παρέχεις ένα
ξεχωριστό και αξιοπρεπές μισθολογικό, ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό
σύστημα, την ασφάλεια ότι η γυναίκα και τα παιδιά τους θα τύχουν της
ισόβιας προστασίας της Πολιτείας, εάν πέσεις στο καθήκον και πρωτίστως
ανήκουν στα ιερά και τα όσια του Εθνους, τους απονέμεις καθημερινά τιμή
και σεβασμό, διότι απλούστατα είναι οι προκινδυνεύοντες, η Φρουρά της
Ελευθερίας μας, που έχει κερδίσει τις τιμές αυτές με το αίμα των
πεσόντων.
Οι απόστολοι του μαρασμού, όπως στοχοποιούν το ίδιο το
Εθνος για την τόσο ενοχλητική διαχρονία του, έτσι στοχοποιούν και τους
πυλώνες της εθνικής μας ύπαρξης, ένας από τους οποίους είναι οι Ενοπλες
Δυνάμεις, ο θεσμός που χαίρει της μεγαλύτερης εμπιστοσύνης των πολιτών
σε όλες τις δημοσκοπήσεις αλλά και με τη μαζική συμμετοχή του λαού
(π.χ., στις παρελάσεις). Οι Ελληνες σέβονται κι αγαπούν τον Στρατό τους,
το Πολεμικό Ναυτικό και την Πολεμική Αεροπορία, σε ποσοστό που δεν έχει
δει ποτέ κανένα κόμμα. Ο μέσος κανονικός Ελληνας έχει βασικό ένστικτο
υπεράσπισης της Πατρίδας, έχει υπηρετήσει και, παρά τη γνωστή
νεοελληνική γκρίνια για τις συνθήκες και την ξερολίαση που τον
διακρίνει, τιμά, αγαπά και εμπιστεύεται τις Ενοπλες Δυνάμεις, αφού στην
ουσία δεν είναι παρά ο εαυτός τους, το Ενοπλο Εθνος.
Θεσμός αταξικός και με στελέχη κυρίως λαϊκής καταγωγής, που χειρίζονται συχνά πανάκριβα οπλικά συστήματα, πληρωμένα από το υστέρημα των γονιών και των αδελφών τους, που συνήθως είναι αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, εργάτες.
Τα παιδιά της ψευτοελίτ, των κυριλέ ιδιωτικών σχολείων, κατά
κανόνα δεν επιλέγουν τις Στρατιωτικές Σχολές και αποφεύγουν και την ίδια
τη στρατιωτική θητεία ή βυσματικώς την υπηρετούν τύποις ως Χειριστές
Mont Blanc σε επιτελεία και στην ουσία σε πολιτικά γραφεία ή πίνοντας
καφέ στο Κολωνάκι.
Η χώρα, ξαναλέω, χρειάζεται...
μια μακρά περίοδο
διακυβέρνησης με ατσάλινο χέρι, εξοβελισμό των νεογενίτσαρων από την
Παιδεία, επαναφορά της στον συνταγματικό σκοπό της διδαχής και της
εμπέδωσης των εθνικών ιδεών και της Ορθοδοξίας. Και, φυσικά,
ευθυγράμμιση λόγου και πράξεων της Πολιτείας με το εθνικό φρόνημα των
πολιτών, επαναφέροντας κι επιβάλλοντας στον απόλυτο βαθμό τον σεβασμό
στην αληθινή αριστοκρατία του Εθνους, στους προκινδυνεύοντες της Εθνικής
Αμυνας και στις οικογένειές τους, ζώντες και πεσόντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου