ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Αμυντική Βιομηχανία και Εθνική Συνειδηση

Ο αυτοκτονικός ιδεασμός στην Ελλάδα έχει ρίζες στην πολιτική της μίζας και στις αριστερές εμμονές

Γράφει ο ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Εντός του πλαισίου των αμετροεπών λεκτικών αντιπαραθέσεων μεταξύ του Ελληνος πρωθυπουργού και του υπουργού Αμυνας της χώρας με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν, επιβεβαιώθηκαν ακόμη μία φορά το πολιτικό ανάστημα και η ευφυΐα των πολιτικών και στις δύο χώρες. 

Οι μεν Ελληνες πολιτικοί προέβησαν και προβαίνουν σε άνευ ουσίας «βαρύγδουπες» δηλώσεις διαιωνίζοντας το μηδενικό αποτέλεσμα, το οποίο γνωρίζουν να διαχειρίζονται εξαιρετικά, οι δε Τούρκοι ομόλογοί τους είναι και αυτοί μεν ιδιαίτερα λαλίστατοι, τίθενται όμως υπεράνω των λόγων, προβαίνοντας σε πράξεις ανάλογες με το βάρος των δηλώσεών τους.

Εντός, λοιπόν, του πλαισίου της δημοσίας λεκτικής κενολογίας, που σκοπίμως παραβλέπει την ουσία των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, οι «επαΐοντες» έως σήμερα στην Ελλάδα ανέλυαν την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας επί τη βάσει δευτερευόντων πολιτικών δεδομένων, μη δυνάμενοι να αντιληφθούν ότι το πλέον σημαντικό συστατικό της συλλογικής συμπεριφοράς ενός έθνους έναντι τρίτων είναι η απόκτηση εθνικής αυτοπεποίθησης.

 

Η τελευταία εδραιώνεται στη συνείδηση του πληθυσμού μέσω της κατοχής εγχώριας επιστημονικής και τεχνολογικής ικανότητος, που σταδιακά μεταμορφώνεται σε προϊόντα προστιθέμενης αξίας σε όλο το φάσμα της οικονομίας, των οποίων η διάθεση στις ανοικτές αγορές μπορεί να εγγυηθεί την οικονομική βιωσιμότητα και συνεπώς και τη βιολογική ύπαρξη ενός έθνους.

Στις εξυπνότερες και συνεπώς στις ισχυρότερες χώρες το εγχώριο επιστημονικό και τεχνολογικό υπόβαθρο μετασχηματίζεται αποκλειστικά σε καινοτόμα οπλικά συστήματα, τα οποία συνιστούν την αιχμή του δόρατος της ισχύος ενός έθνους, διαιωνίζοντας έτσι την ιστορική πορεία του στον χώρο και τον χρόνο. Εντός, λοιπόν, του πλαισίου των τελευταίων πολιτικών δηλώσεων, πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση της χώρας του όχι με μνημόνια και λεκτικές κενολογίες «α λα Γκρέκα», αλλά με την αύξηση της παραγωγικής βάσης της Τουρκίας μέσω της ενίσχυσης της εγχωρίου πολεμικής βιομηχανίας με 35 δισ. ευρώ.

 

Ο στόχος του προέδρου Ερντογάν είναι εντός μιας δεκαετίας η Τουρκία να ξεπεράσει την αμυντική παραγωγική βάση της Γερμανίας.  

Ανεξαρτήτως αν η Τουρκία θα καταφέρει να υλοποιήσει τους τεχνολογικούς στόχους της, αυτό που έχει σημασία δεν είναι το γεγονός ότι το οικονομικό σχέδιο θα προσφέρει στην οικονομία της χώρας εκατομμύρια θέσεις εργασίας, αλλά η εμπέδωση στη συλλογική συνείδηση ότι ο τουρκικός λαός δεν υστερεί σε ευφυΐα και ικανότητες, συγκρινόμενος με τους πληθυσμούς άλλων, τεχνολογικά αναπτυγμένων χώρων.

 

Η κλιμάκωση, λοιπόν, των επιθετικών ενεργειών της Τουρκίας απέναντι στη χώρα μας δεν οφείλεται στην ιδιορρυθμία του πολιτικού προσωπικού της, αλλά αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι η χώρα αυτή, λόγω της ποιότητας του πολιτικού της συστήματος, το οποίο έχει αυξημένη εθνική συνείδηση και ατομική πολιτική ευφυΐα, αύξησε την αυτοπεποίθησή της χώρας, λόγω της ικανότητός της να μπορεί να σχεδιάζει και να κατασκευάζει όπλα «τετάρτης γενεάς». 

Βεβαίως, η επιτυχία αυτή που βάζει την Τουρκία στον χάρτη των τεχνολογικά αναπτυγμένων χωρών δεν προήλθε από παρθενογένεση, αντιθέτως ήταν το αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών του Ερντογάν και της αντίληψής του για τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς και την Ιστορία. Αυτομάτως, οι σημαντικές τεχνολογικές τουρκικές επιτυχίες συγκρίνονται με την πλήρη αποτυχία της πολιτικής της επιστημονικής έρευνας στην Ελλάδα και την εξαΰλωση της αμυντικής βιομηχανίας. Η χώρα μας απέτυχε παταγωδώς να σχεδιάσει και να υλοποιήσει εθνικά αμυντικά προγράμματα και να κατευθύνει στρατηγικά προς αυτήν την κατεύθυνση το τεχνολογικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας.

 

Η ποιότητα του πολιτικού συστήματος, οι «αριστερές» ιδεοληψίες, καθώς και τα προσωπικά οφέλη δεν επέτρεψαν να υλοποιηθεί ένα στρατηγικό εθνικό σχέδιο δράσης ερευνητικής πολιτικής, με σκοπό την ενίσχυση των αμυντικών αναγκών της χώρας.
 

Εν αντιθέσει...

 οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '90 επέλεξαν να δαπανήσουν δεκάδες δισεκατομμύρια σε άχρηστα οπλικά συστήματα, με σκοπό να ενισχύσουν την αμυντική βιομηχανία της Γερμανίας και, φυσικά την τσέπη τους.

Η «εθνική πολιτική της μίζας» στα εξοπλιστικά, οι «αριστερές» ιδεοληπτικές εμμονές περί άμυνας, η διοχέτευση των ισχνών χρηματικών ποσών για ερευνητικά έργα στους κομματικούς φίλους, η απουσία εθνικού ιδεολογήματος και η χαμηλή νοημοσύνη του πολιτικού συστήματος δημιούργησαν το σημερινό τοπίο της δυναμικής της ισχύος, με επακόλουθο τον συνειδητό αυτοκτονικό ιδεασμό της χώρας.