ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ο θάνατος του Γιώργου Μπαλταδώρου φάνηκε κάπως παράδοξος. Και κάπως μάταιος.
Ποιος μπορεί ακόμη να πεθαίνει γι’ αυτή τη χώρα;
Εχοντας μεγαλώσει σε έναν τόπο που κυοφορούσε ακόμη μέλλον, οι
Ελληνες της Μεταπολίτευσης, και κυρίως οι Ελληνες της γενιάς του
Μπαλταδώρου, βρέθηκαν σαν εξοστρακισμένοι στη χώρα της χρεοκοπίας. Οι
μόνες στρατηγικές προσωπικής επιβίωσης που μπορούσαν σε αυτό το
περιβάλλον να τελεσφορήσουν ήταν ή η μετανάστευση ή ο κυνισμός της
απομόνωσης: Ζω εδώ, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, αλλά ζω για μένα·
δεν ελπίζω τίποτε.
Τη χώρα για την οποία πετούσε κάθε μέρα ο Μπαλταδώρος μπορούσες,
δηλαδή, είτε να την εγκαταλείψεις φεύγοντας είτε να την εγκαταλείψεις
μένοντας. Και, πάντως, δεν σου άφηνε πολλά περιθώρια να συνδεθείς μαζί
της ψυχικά, παρά μόνο αν βρισκόσουν υπό την επήρεια κάποιας σοβινιστικής
μυθολογίας. Δέκα χρόνια σε ανθρωποφαγικό τέλμα, η πατρίδα δεν σου
επέτρεπε να την αγαπήσεις αψέκαστος.
Και όμως. Αν ο θάνατος του σμηναγού φέρνει στην επιφάνεια ένα
παράδοξο, είναι ακριβώς αυτό: Οτι μετά μια χαμένη δεκαετία, βιωμένη ως
αναπόδραστη παρακμή, αυτά που ακόμη διασώζονται είναι σημαντικότερα από
αυτά που έχουν χαθεί. Οι ήττες που έχουμε υποστεί φαίνονται τώρα πολύ
λιγότερο δεινές από τις ήττες που μας απειλούν.
Ο νεκρός αυτός είναι το μέτρο. Μετράει ανηλεώς το πραγματικό ανάστημα
των προσώπων που του εκφωνούν επικήδειους. Βάζει ξανά σε σειρά τις
συλλογικές προτεραιότητες. Παλινορθώνει την αμυδρή δυνατότητα μιας
ομοψυχίας, συγκροτημένης όχι στη βάση ενός πληγωμένου εγωισμού, αλλά
ενός νέου ηθικού παραδείγματος.
Ο Μπαλταδώρος δεν έπεσε τζάμπα. Επεσε...
στο χάσμα που χωρίζει τον
φανφαρονισμό από τον πατριωτισμό. Στο χάσμα μεταξύ του εθνικού ψώνιου
και του εθνικού αυτοσεβασμού.
Επεσε στο κενό μας και το φώτισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου