ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Αγαπητέ κ. Πρόεδρε, η επιπολαιότητα στα εθνικά θέματα είναι επικίνδυνη...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Μανόλη Καψή

Υπάρχει μια σχολή "σκέψης" στην Ελλάδα, που θεωρεί περίπου ότι αυτός που έχει "το δίκιο με το μέρος του"... προφανώς κερδίζει τελικά στις διεθνείς σχέσεις. Όπως συμβαίνει στα κλασικά γουέστερν. 

Οπαδός αυτής της αφελούς σχολής σκέψης είναι προφανώς και ο Προκόπης Παυλόπουλος. (Και αυτή είναι η επιεικής εκδοχή.)

Υποδεχόμενος έτσι τον Τούρκο Πρόεδρο, ο κ. Παυλόπουλος (αφήνω κατά μέρος αν ήταν πραγματικά καλή ιδέα να προσκαλέσει η Ελλάδα σε αυτήν τη φάση τον Ταγίπ Ερντογάν...), θεώρησε καλό λοιπόν να ξεδιπλώσει και να αναλύσει -ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού...- όλα τα στέρεα (όντως) και σαφή ελληνικά επιχειρήματα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Για το αδιαπραγμάτευτο της συνθήκης της Λωζάνης, για το διεθνές δίκαιο, για την αποφυγή προκλήσεων, τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ κ.λπ.

Το ερώτημα όμως είναι, και αφήνω κατά μέρος προς το παρόν ότι η διπλωματία απαιτεί εμπιστευτικότητα και διακριτικούς χειρισμούς και δεν γίνεται δημοσίως, τι επεδίωκε ακριβώς ο Έλληνας Πρόεδρος. 

Να μάθει από πρώτο χέρι ο υψηλός καλεσμένος του τις ελληνικές θέσεις; 

Προφανώς, όχι. Τις γνωρίζει απέξω και ανακατωτά ο Ταγίπ Ερντογάν. 

Μήπως ήθελε ο κ. Παυλόπουλος να πείσει τον κ. Ερντογάν για το βάσιμο των ελληνικών θέσεων;  

Υποθέτω, όχι. Έχει και η αφέλεια τα όριά της...

Άρα, μία εξήγηση υπάρχει. Ο κ. Παυλόπουλος ήθελε...

 να κάνει επίδειξη πυγμής. Να δώσει μια "πληρωμένη απάντηση" στα όσα απαράδεκτα -ναι, απαράδεκτα...- υποστήριξε στη γνωστή του συνέντευξη στον Σκάι και στον Αλέξη Παπαχελά ο "σουλτάνος".

Εκ πρώτης όψεως, θεμιτή η επιδίωξη. Κάποιος θα έπρεπε να απαντήσει στον Ερντογάν...  

Ήταν ο Πρόεδρος αυτός ο οποίος έπρεπε να δώσει την απάντηση; 

Ήταν κατάλληλη η στιγμή; 

Στο περιβάλλον του Προεδρικού Μεγάρου, στη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν; 

Ήταν σωστό η απάντηση να δοθεί δημοσίως; 

Ενίσχυσε η πρωτοβουλία αυτή την ελληνική θέση; 

Τι κέρδισε η ελληνική πλευρά;

Στην πολιτική (και στις διεθνείς σχέσεις) αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα.  

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της "δυναμικής εμφάνισης" του Προκόπη Παυλόπουλου; Της on camera διπλωματικής διαπραγμάτευσης, που άλλωστε δεν είναι και δική του αρμοδιότητα, όπως ομολόγησε στο τέλος και ο ίδιος;

Το αποτέλεσμα ήταν να του απαντήσει ο Τούρκος πρόεδρος "mot a mot" σε όσα του είπε ο Έλληνας ομόλογός του, να διατυπώσει δηλαδή με τον πιο επίσημο τρόπο, μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο,  μια νέα γκάμα τουρκικών διεκδικήσεων, με κορυφαία την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης. Εκτός των γνωστών για τη μειονότητα..

Το είπε άλλωστε ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος με τον πιο εύγλωττο τρόπο: "Εγώ αναφέρθηκα στα θέματα αυτά επειδή αναφερθήκατε εσείς...".

Να το πούμε διαφορετικά. Η ανάγκη αναθεώρησης της συνθήκης, που είπε ο Ταγίπ Ερντογάν στη συνέντευξή του στον Αλ. Παπαχελά, δεν συνιστά δεσμευτική δήλωση. Θα μπορούσε και να ξεχαστεί. Να την προσπεράσουν οι εξελίξεις. Η ίδια διατύπωση στο τετ α τετ με τον Έλληνα Προεδρο της Δημοκρατίας σημαίνει ότι οι διεκδικήσεις αυτές δεν θα αφαιρεθούν ποτέ πλέον από το "κιτάπι" των τουρκικών διεκδικήσεων. Κάτι σαν τα Ίμια. Ήρθε για να μείνει. Αυτό κατάφερε ο θερμός διάλογος Προκόπη Παυλόπουλου με τον Ταγίπ Ερντογάν. (Συν το μήνυμα διεθνώς ότι οι ελληνοτουρικές σχέσεις μπαίνουν ξανά σε περίοδο έντασης. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...)

Το είπε πολύ σωστά ο Ευάγγελος Βενιζέλος. "Εμείς", είπε, "επικαλούμαστε δηλώσεις υπουργών Εξωτερικών της Τουρκίας στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση προ πολλών δεκαετιών για να θεμελιώσουμε την ερμηνεία βασικών συνθηκών σε σχέση με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις". Δηλαδή κάθε δήλωση αποκτά άλλο ειδικό βάρος, άλλη διπλωματική βαρύτητα, ανάλογα με το πού γίνεται. Πόσο μάλλον οι δηλώσεις του Προέδρου της τουρκικής Δημοκρατίας σε ελληνικό έδαφος. Και δη στο Προεδρικό Μέγαρο...

Ναι, αλλά οι τουρκικές διεκδικήσεις απαντήθηκαν, σχολιάζουν φιλότιμα τα φιλοκυβερνητικά έντυπα.  

"Ο Τσίπρας αναχαίτισε τον Ερντογάν", έλεγε χθες ο ένας, "Καθαρές κουβέντες με στόχο τη συνεννόηση", έλεγε ο άλλος, "Τσίπρας και Παυλόπουλος τα είπαν χύμα στον Ερντογάν", πανηγύριζε ο τρίτος, ενώ η συνεταιριστική απογευματινή αποφαινόταν ότι "Δεν πέρασε ο τσαμπουκάς"...

Λυπάμαι αλλά όλα αυτά, είναι για εσωτερική κατανάλωση. Απαραίτητα μεν, αλλά άνευ ουσίας.  

Αυτό που θα μείνει είναι οι αναβαθμισμένες τουρκικές διεκδικήσεις. Αναβαθμισμένες γιατί διατυπώθηκαν στο περιβάλλον που διατυπώθηκαν και με τον τρόπο που διατυπώθηκαν. Και αυτό έγινε με ευθύνη της ελληνικής πλευράς.  

Αυτό που θα μείνει λοιπόν είναι οι νέες τουρκικές απαιτήσεις και η αβάσταχτη ελαφρότητα των κυβερνώντων... Και του κυρίου Παυλόπουλου δυστυχώς.

Υ.Γ.: Ειδική ευθύνη για το φιάσκο έχει ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ασκεί εξουσία. Τα όσα λέει πρέπει να έχουν το "πράσινο φως", την προσυπογραφή, την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης... Γνώριζε ο κ. Κοτζιάς τι θα πει ο κ. Παυλόπουλος; Τι θα ακολουθούσε είχε υποπτευθεί; Αντιλαμβάνεται τις συνέπειες του φιάσκου;  

Αν ναι, οφείλει να παραιτηθεί.  

Αν πάλι δεν γνώριζε, δεν είχε φροντίσει να μάθει τι θα πει ο κύριος Παυλόπουλος στον Τ. Ερντογάν, το πράγμα αλλάζει. Ναι, αλλά και πάλι πρέπει να παραιτηθεί.