"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ": Από τον εορτασμό στο «μεταπτυχιακό»

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Με το δικαίωμα του ιδιοκτήτη, που απέκτησαν ύστερα από τόσα χρόνια διά της χρησικτησίας, είκοσι αναρχικοί ήσαν αρκετοί προχθες τα ξημερώματα για να καταλάβουν το Πολυτεχνείο. Πολύ γρήγορα, οι είκοσι έγιναν εκατό και, χθες το απόγευμα, οι καταληψίες υπολογίζονταν περί τους τριακόσιους. Ευλόγως μπορεί ο καθένας να υποθέτει ότι η κατάληψη, που συμβαίνει πρώτη φορά κατά τις ημέρες του εορτασμού, συνδέεται και διευκολύνεται από ένα «φεστιβάλ» αναρχικών, που «τρέχει» ταυτοχρόνως με την κατάληψη σε δύο αίθουσες του ιστορικού κτιρίου. Η πιο ενδιαφέρουσα ειρωνεία της κατάστασης είναι ότι οι αναρχικοί δεν έχουν πρόθεση να εμποδίσουν τη γιορτή· απλώς, αναλαμβάνουν οι ίδιοι τη διοργάνωση.

Εδώ, αξίζει τον κόπο να σταθούμε λίγο στο «φεστιβάλ» των αναρχικών. 

Δεδομένου ότι πραγματοποιείται σε χώρους του Πολυτεχνείου και έχει προσελκύσει συμμετοχές αναρχικών από ευρωπαϊκές χώρες, πρέπει μάλλον να το κατανοήσουμε ως μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Οι Ευρωπαίοι αναρχικοί έρχονται εδώ και εκπαιδεύονται στον ιδεώδη στίβο μάχης που προσφέρει η Αθήνα, ειδικά κατά τις ημέρες εορτασμού του Πολυτεχνείου.

Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μάλιστα να προσέξουμε πώς το μεταπτυχιακό των αναρχικών συνδέεται με τις ανάγκες της αγοράς. Οι αναρχικοί του ΕΜΠ δεν περιορίζονται σε θεωρίες και φλυαρίες· προσφέρουν πρακτική εξάσκηση, υπό συνθήκες ασυνήθιστης ανοχής εκ μέρους των Αρχών, σε πραγματική πόλη με πραγματικούς στόχους! Ο απόφοιτος του προγράμματος θα είναι μετά περιζήτητος ανά τις αναρχικές κολεκτίβες της Ευρώπης. Τηρουμένων των αναλογιών, θα είναι σαν να έχει πτυχίο από τo INSEAD ή το Harvard Business School – ποιος τη χάρη του! 

 Και κάτι ακόμη που κάνει το πρόγραμμα ιδιαιτέρως ανταγωνιστικό: ότι είναι εντελώς δωρεάν.  

Το πληρώνουμε εσείς και εγώ, τα κορόιδα. Εκείνοι μόνον τα εισιτήριά τους· όλα τα άλλα τα παρέχει η δωρεάν Παιδεία, με τη διευρυμένη, τη δημοκρατική και προοδευτική έννοια του όρου, όπως έχει επικρατήσει από το 1981 και έπειτα.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον φετινό εορτασμό υπό τη διοργάνωση και την καλλιτεχνική διεύθυνση των αναρχικών:

 Αν δεν φιλοτιμηθούν οι ίδιοι να φύγουν, τι θα γίνει; 

 Φυσικά, είναι αδύνατο να φύγουν. (Ενα ολόκληρο μεταπτυχιακό στηρίζεται στην κατάληψη, όπως εξήγησα παραπάνω.)  

Το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», που οραματίζεται ο Κ. Γαβρόγλου, δεν υπάρχει, ώστε να δώσει τη λύση με τα ρόπαλα. Το διαθέσιμο φοιτητικό κίνημα, ψοφοδεές, γραφειοκρατικό και κρατικοποιημένο, κλαψουρίζει και ζητάει από τον μπαμπά του, το κράτος, να βρει λύση. Αποκλείει, εντούτοις, κάθε έννοια «καταστολής». Γιατί όχι; Σίγουρα, η αγάπη μπορεί να ανοίξει χιλιάδες δρόμους...

Επομένως, τι θα γίνει; 

Μα, τίποτα! Οι πολιτικοί δεν θα τολμήσουν να πλησιάσουν. (Εχω την απορία αν θα το τολμήσει ο Δ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ. Θα χρειαστεί ιδιαίτερα ενισχυμένη φρουρά από τα ΚΝΑΤ και είναι απίθανο οι αναρχικοί να μην εκμεταλλευθούν την ευκαιρία για να εκπαιδευθούν.) Ούτε η προσέλευση του κόσμου θα είναι η συνήθης – ποιος θα το διακινδυνεύσει, όταν μπορεί να βρεθεί ανά πάσα στιγμή στο έλεος επικίνδυνων τρελών; 

Οσο για την πορεία, που πραγματοποιούν οι οργανώσεις της Αριστεράς και παραδοσιακά ξεκινά από το Πολυτεχνείο, προφανώς θα ξεκινήσει από κάπου άλλου· πάντα, όμως, υπό την απειλή των επεισοδίων, για τα οποία οι αναρχικοί δείχνουν αποφασισμένοι.

Θα είναι, λοιπόν, η πρώτη φορά που ο εορτασμός δεν θα έχει γίνει. (Θα είναι, επίσης, μια τεράστια εξυπηρέτηση στην κυβέρνηση! Φαντάζεσθε κυβερνητικούς να προσέρχονται για το καθιερωμένο γαρίφαλο;) Ισως ήταν καιρός· ούτως ή άλλως, είχε χάσει πια κάθε νόημα ο εορτασμός. Από ποιον θα λείψει;  

Ηταν κάτι σαν λειτουργία στην εκκλησία.  

Τελικά, όμως, ήταν τόσο απλό να τελειώνουμε με την τελετουργία του Πολυτεχνείου;  

Τόσο απλό ήταν να απαλλαγούμε από τον εορτασμό του ιδρυτικού μύθου της Μεταπολίτευσης; 

Ετσι φαίνεται, εφόσον το Πολυτεχνείο μείνει στα χέρια των αναρχικών. Χρειαζόταν μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε συνεργασία με τη Λαϊκή Δεξιά, ώστε να τελειώνει το πανηγύρι.  

Τείνω να πιστέψω ότι η θεραπεία για την περίπτωσή μας θα είναι, τελικά, στην ομοιοπαθητική: με την Αριστερά θα θεραπευτούμε από την Αριστερά...