Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Αληθινά δε γνωρίζω πόσα μπορεί να καταπιεί ο ελληνικός λαός. Έχω
διαψευστεί πολλάκις. Για το μόνο όμως που είμαι σίγουρη είναι, ότι
οσφραίνεται το «καλάμι» και το τιμωρεί.
Και εν προκειμένω, έχουμε να κάνουμε με βαρβάτο καλάμι. Μιλάμε για
«βεντέτα» και μάλιστα παλαιού τύπου. Που έβγαινε στην πίστα μετά τις δύο
τα ξημερώματα, -μη καταδεχόμενος λόγω της υπεραξίας του να βγει
νωρίτερα- και ενώ είχαν κουρδίσει το πρόγραμμα τα «παιδαρέλια» (είχαν
κάνει δηλαδή τη χοντρή δουλειά) κι ενώ είχαν φτάσει οι θαμώνες στο αμήν
της προσμονής, για τον star! Τότε που χαμήλωναν τα φώτα και ανέβαινε η
μουσική εισαγωγή και να!
Ο Αλεξάκος με το ελικόπτερο στα καμένα! Ναι, για την απουσιο-παρουσία
του Πρωθυπουργού μας αναφέρομαι, στο δράμα των πυρκαγιών. Για την
αργοπορημένη εμφάνιση αλλά και για το ύφος των λόγων, όταν πλέον
εμφανίστηκε. Μόνο που δεν μας πλάκωσε τις σφαλιάρες!
Γιατί;
Ζύγισε το δράμα στην παλάντζα των προηγούμενων -πάγια τακτική-
και το βρήκε ανάλαφρο… Χοντρά-χοντρά, μπακαλίστικα, «15.000 στρέμματα
τώρα – 150.000 παλιά. Να το αφήσω;». Αϊ σιχτίρ κωλόπαιδα, που με
ξεσηκώσατε κι αναστατώσατε τον τόπο στις φωνές!
Κι ενώ από την μια έχουμε τον star… Στην ίδια ετούτη χώρα… Άκου καρδιά μου αντιθέσεις… Έχουμε και την ομάδα S.T.A.R. Εθελοντές.
Παρακολουθώ στο fb την κινητοποίησή τους από την πρώτη στιγμή για
διασώσεις ζώων από τις φωτιές. Τα αντανακλαστικά τους, τον αλτρουισμό
τους, την υπευθυνότητα τους. Την ιερότητα του ρόλου τους. Παρακολουθώ
και φιλόζωους από άλλες περιοχές να «συνεταιρίζονται» μαζί τους. Μελετάω
τη χαρά τους, χαρά έντιμου-συνειδητοποιημένου-μεγαλόκαρδου συνανθρώπου,
για κάθε διάσωση που κατόρθωσαν. Μελετάω και τον πόνο τους, για ότι
αντιθέτως δεν μπόρεσαν. Δεν υπολόγιζαν τίποτα προκειμένου να σωθεί μια
ζωή. «Ζωές» μετράνε, τέτοιας ποιότητας άνθρωποι.
Ακούω ήδη καρακάξες-ψυχής να μιλάνε για «παιδάκια που πεινάνε και
περιουσίες που καίγονται και σεις μιλάτε για τα ζώα!». Δεν τις
συμμερίζομαι ποτέ. Αρκεί να τις ρωτήσεις, ποια ήταν η τελευταία τους
προσωπική πράξη αλληλεγγύης τους για συνάνθρωπο και θα τις δεις να
μουγγαίνονται και να αποχωρούνε (κουνώντας πάντα αποδοκιμαστικά το
κεφάλι τους).
Θεώρησα βαθύ χρέος να γράψω για την ομάδα S.T.A.R αλλά και για τον
ρόλο κάθε φιλόζωου. Όχι γιατί έχουν ανάγκη προβολής. Αν δεν έκαναν όσα
έκαναν δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ. Από «ιδιοτέλεια» τρέχουνε
για τα ζώα όσοι τρέχουνε. Αλλά, εκεί, στο μέτωπο των πυρκαγιών. Εκεί με
φόντο την καταστροφή, φαινόταν καθαρά οι δυο Ελλάδες. Στην «αρρώστια»
του τοπίου φάνηκε ακόμα μια φορά η μάχη. Έτσι κι αλλιώς η αρρώστια
ξεμπροστιάζει, όχι τα καλά στοιχεία -όπως νομίζουμε αφελώς- αλλά τη
βαθιά αλήθεια του ανθρώπου.
Από την μια λοιπόν τον star της εξουσίας και από την άλλη, την
εθελοντική ομάδα διάσωσης ζώων S.T.A.R.
Το θέμα είναι...
ποια πλευρά
Ελλάδας θα κερδίσει στο τέλος τη διαχείριση του δικού μας αύριο.
Και να θυμάστε, η επόμενη μέρα δεν θέλει τσαπατσοδουλειές, ούτε -και
καλά- «βίαιες» αναδασώσεις που δήθεν θα επαναφέρουν, ως δια μαγείας, το
τοπίο στα πρότερά του… Δεν σηκώνει τέτοια συμπεριφορά το καμένο δάσος.
Θέλει χρόνο και σεβασμό στο υπέδαφος, που γνωρίζει τι δυνάμεις πρέπει να
εκβράσει από τα σπλάχνα της γης του, για ν΄ αξιωθεί κάποτε, πολύ
κάποτε, ένα όμορφο υγιές δάσος. Έναν πνεύμονα οξυγόνου.
Υ.Γ.1 Εννοείται, ότι στη θέση της ομάδας που επέλεξα ενδεικτικά ν’
αναφέρω για να τιμήσω μπορεί να γραφεί κάθε όνομα ομάδας ή μεμονωμένης
ανθρώπινης ύπαρξης που έπραξε καθήκον βαθιάς συνείδησης.
Υ.Γ.2 Νίκος Αδαμόπουλος και Κατερίνα Ιωαννίδου οι πρωτεργάτες
διασώστες, οι εμπνευστές για την αναγκαιότητα της συγκρότησης μιας
ομάδας για την διάσωση ζώων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Τη S.T.A.R.
δηλαδή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου