Το 2012 είχαμε 16.299 περισσότερους θανάτους από γεννήσεις – 116.670 θανάτους έναντι 100.371 γεννήσεων (84.851 από Ελληνίδες και 15.520 από αλλοδαπές).
Το 2011 είχαμε 4.671 περισσότερους θανάτους από γεννήσεις – 111.099 θανάτους έναντι 106.428 γεννήσεων (87.426 από Ελληνίδες και 19.002 από αλλοδαπές).
Το 1998 είχαμε 1.774 και το 1996 μόλις 22 περισσότερους θανάτους από γεννήσεις.
Ο δείκτης γονιμότητας, δηλαδή τα παιδιά που κατά μέσον όρο γεννά μία γυναίκα, σήμερα κυμαίνεται στο 1,39 για τον γενικό πληθυσμό και στο 1 για τις Ελληνίδες, όταν για την ομαλή αναπαραγωγή του πληθυσμού θα έπρεπε να είναι άνω του 2,1.
Την περίοδο 2001-2010 ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 190.000 άτομα.
Η Ελλάδα κατατάσσεται ανάμεσα στις τρεις πλέον γερασμένες χώρες της Ε.Ε. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, οι άνω των 65 ετών αποτελούν το 19,4% του πληθυσμού (μέσος ευρωπαϊκός όρος 17,5%). Στην Ιταλία το αντίστοιχο ποσοστό είναι 20,3% και στη Γερμανία 20,6%. Στους 100 Ελληνες νέους κάτω των 15 ετών αντιστοιχούν 134 ηλικιωμένοι άνω των 65.
Η γήρανση του πληθυσμού, ως γνωστόν, αποτελεί μια ωρολογιακή βόμβα που απειλεί να τινάξει στον αέρα το συνταξιοδοτικό σύστημα και τις οικονομίες πολλών κρατών. Οπως διαπιστώνει έρευνα του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, η δημογραφική μεταβολή του πληθυσμού λόγω της αύξησης του προσδόκιμου ζωής και της ταυτόχρονης μείωσης των γεννήσεων έχει συμβάλει στην αύξηση των συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 15% (27% το 2050). Παράλληλα η ανεργία, η οποία αυξήθηκε από το 2009 κατά 200%, μεταφέρει το έτος εξάντλησης των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από το 2025 στο 2015, καθώς ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός ηλικιωμένων εξαρτάται από έναν ολοένα και μικρότερο αριθμό εργαζομένων. Επιπτώσεις που επιχειρείται να αντισταθμιστούν με αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και περικοπές των συντάξεων (οι δαπάνες για συντάξεις μειώθηκαν από τα 33 δισ. ευρώ το 2009 στα 22,5 δισ. το 2013).
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι, πέρα από την ανάγκη για ένα νέο πλαίσιο χρηματοδότησης του συνταξιοδοτικού συστήματος, με την ανεύρεση νέων πόρων εκτός του κρατικού προϋπολογισμού, σημαντικότατη είναι και η συγκράτηση της ραγδαίας υπογεννητικότητας.
Τα επιδόματα από μόνα τους δεν επηρεάζουν τις δημογραφικές τάσεις, διότι δεν επαρκούν. Η μάχη κατά της υπογεννητικότητας χρειάζεται μακρές, αμειβόμενες γονικές άδειες, οργανωμένες υπηρεσίες για τη φύλαξη των παιδιών, υποδομή, εκπαιδευμένους υπάλληλους, δηλαδή χρήμα, συμμετοχή του κράτους στις καθημερινές ανάγκες των πολιτών. Οι αντανακλάσεις της εξάντλησης του ελληνικού κράτους δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοια προοπτική. Η ελληνική διοίκηση παραείναι εξασθενημένη για να μεταβιβάσει στους πολίτες τη μαγιά της αύξησης.
Συμπέρασμα:
Τα εξεζητημένα,
πολυσχιδή, μακρόπνοα ακριβά προγράμματα αφορούν τις ανεπτυγμένες,
οικονομικά ισχυρές κοινωνίες· οι υπόλοιπες οδηγούνται αργά στη
συρρίκνωση. Μάλιστα, η κρίση απομακρύνει ακόμη και τη λύση –τη
ρεαλιστικότερη για τα πολιτικά επιτελεία–, η πλημμυρίδα των μεταναστών
να συμβάλει στη σταθεροποίηση των δεικτών γονιμότητας.
Ζωή είναι ο σεβασμός στη διάρκεια. Ομως, δεν είναι πάντα η σοφία η τελευταία λέξη ενός πολιτισμού που παραπαίει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου