Toυ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΥ
Το σοκ της κοινωνίας με τον νεκρό της ΧΑ φαίνεται αντάξιο της
τραγωδίας. Ακόμη και οι συμβολισμοί συμβάλλουν. Η σύγκριση του θύματος
με τον δράστη είναι αντάξια ομηρικού έπους. Η μάχη του καλού με το κακό.
Το θύμα, λεβέντης, φορέας μίας ρομαντικής πραγματικότητας στην οποία
ανήκει περήφανα, συνειδητά και ενεργητικά. Ο θύτης ασήμαντος, λούμπεν
φορέας μίας παρακμιακής κατάντιας, μία καταπιεσμένη ακαλλιέργητη
ασημαντότητα που μισεί. Απλώς μισεί αυτό που ο ίδιος δεν μπορεί να
είναι. Ενας άνθρωπος, δηλαδή, σε αρμονία με την κοινωνία του, ακόμη και
αν θέλει να την αλλάξει, ειρηνικά, με τραγούδι.
Υπάρχει κάτι,
ακόμη, στην κοινωνία μας που μας χωρίζει. Υπάρχουν ακόμη ανοιχτές πληγές
που, επιφανειακά μόνο επουλωμένες, πυορροούν. Υπάρχουν ακόμη αυτοί που
δεν έχουν βάλει το όπλο του εμφυλίου στο θηκάρι.
Οι χρυσαυγίτες ζητούν
εκδίκηση για τα 40 χρόνια που πέρασαν εξόριστοι, ηττημένοι, αποσυνάγωγοι
σε μία κοινωνία που κοίταζε συνεχώς αριστερά. Απόγονοι της μαύρης
10ετίας του1950, μαυραγορίτες, δοσίλογοι, παλατιανοί χρυσοκάνθαροι του
σχεδίου Μάρσαλ, η λαϊκή Δεξιά που κέρδισε τον πόλεμο αλλά έχασε την
ειρήνη. Προδομένοι ακόμη και από τον ίδιο τον δικό τους τον Καραμανλή,
παίξανε τα ρέστα τους με τη χούντα. Πάλι χάσανε, για να υποστούν 30
χρόνια αριστερής κυριαρχίας, περιφρόνηση και περιθωριοποίηση.
Ομως υπάρχει θυμός και από την άλλη πλευρά. Η κρίση διέλυσε το αστικό
κράτος και την αστική τάξη που κυβέρνησε 30 χρόνια. Εφερε απέναντι μία
ρεβανσιστική, οπορτουνιστική Αριστερά, που μοιάζει σαν να ζητά τον 3ο
γύρο. Μία Αριστερά που ανήκει στο Δημοκρατικό Τόξο, αλλά όχι στο Τόξο
της Λογικής. Καταγγέλλει τα σφάλματα του δικομματισμού, αλλά, παρ' όλα
αυτά, ονειρεύεται τον παράδεισο που «χάθηκε» και υπόσχεται υποκριτικά
την επανάληψη του λάθους. Τοκίζει τη λαϊκή οργή για όσους «τα φάγανε»
στην τράπεζα του μίσους, με μία άλλη εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου