E-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο
Σφάζει με το βαμβάκι κάποιους ανεκδιήγητους τενεκέδες
Αγαπημένε μου Χρήστο,
Συγχώρεσέ μου την οικειότητα, δεν γνωριζόμαστε δια ζώσης. Η σχέση μας είναι μονόπλευρη μιας και ποτέ δεν αξιώθηκα να σε γνωρίσω από κοντά. Κοιτάζω τη φωτογραφία σου, μήνες τώρα. Αυτή η ροζ γραβάτα σου, κόμπος στο λαιμό μου και με πνίγει.
Η σχέση μας ξεκίνησε 10 μήνες πριν, όταν ο μπαμπάς αποφάσισε να αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο και εγώ ως ευσυνείδητος πολίτης αποφάσισα να κάνω όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να σε ενημερώσω. Όχι εσένα προσωπικά, ούτε που ήξερα το όνομά σου για να είμαι ειλικρινής, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το οποίο διευθύνεις. Βλέπεις ο μπαμπάς ως αγροφύλακας σε μια προηγούμενη ζωή -τότε που υπήρχαν ακόμα αγροί για να τους περπατήσει- ήταν συνταξιούχος του Δημοσίου. Ξεχύθηκα λοιπόν σε εφορίες, δημαρχεία, ληξιαρχεία, ΚΕΠ για το γνήσιο της υπογραφής και μια ωραία ημέρα του Ιούλη σου έφτιαξα έναν ωραιότατο φάκελο με δεκάδες χαρτιά. Στον έστειλα, τον παρέλαβες και με ενημέρωσες ότι έχεις όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για τη μεταβίβαση της σύνταξης στη μητέρα που, παρά τη μη υπάρχουσα κοινωνική πολιτική και τις αντίξοες συνθήκες, κατά ένα περίεργο τρόπο, επιμένει να είναι ζωντανή.
Έκτοτε η σχέση μας διεκόπη μαχαίρι. Το πήρα προσωπικά, λέω δεν μπορεί, κάπου έφταιξα. Μπήκα στη νέα διαδικτυακή σου πύλη, διάβασα το γράμμα σου, χάρηκα. Λέω οκ, είμαστε της τεχνολογίας η νέα γενιά. Σου έστειλα δεκάδες mail όπως μου ζήτησες, κανένα δεν έφτασε στο προορισμό του, το portal σου με πέταγε έξω ανελέητα και ανελλιπώς. Έστειλα φαξ, τα δάση του Αμαζονίου έχουν επικηρύξει την επιμονή μου. Αποφάσισα να σου τηλεφωνήσω. Κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Παρασκευή από τις 2 μέχρι τις 3 -τότε μόνο μου επέτρεπες- ο κόσμος να χαλούσε, εγώ με ένα τηλέφωνο στο χέρι καλούσα και τις 27 τηλεφωνικές γραμμές που μου είχες δώσει. Έγινε το ακουστικό προέκταση του χεριού μου, για εβδομάδες. Η σιωπή τόσο εκκωφαντική που σκέφθηκα ότι στον κάτω κόσμο περισσότερη φασαρία θα είχε.
Αποφάσισα ότι θέλεις να με δεις από κοντά, άλλη εξήγηση δεν βρήκα. Μου είπες -πάλι μέσω της πύλης σου- ότι το ζήτημά μου είναι εξειδικευμένο για αυτό να έρθω ΜΟΝΟ Δευτέρα και Πέμπτη 11:30 με 2:30.
Ήρθα μια Πέμπτη να σε βρω στην Κάνιγγος. Η ουρά έφθανε μέχρι τη γωνία μα δεν πτοήθηκα. Πήρα το νούμερο 375, ο φωτεινός πίνακας έδειχνε 143, έβαλα τον φάκελό μου καταγής, στρογγυλοκάθησα και περίμενα. Έπιασα την κουβέντα με γιαγιάδες και παππούδες που περίμεναν στωικά, το παράπονο έσταζε και λίμναζε σαν τα χρόνια τους στο πάτωμα.
Κατά τις 2 και ενώ ο πίνακας έδειχνε 294, μας είπαν οι έχοντες νούμερο μετά το 320 να φύγουν, δεν θα προλάβουν να εξυπηρετηθούν και να ξανάρθουν την άλλη Δευτέρα.
Χρήστο μου, ήρθα και την άλλη Δευτέρα και ξανάφυγα χωρίς να κατορθώσω καν να δω το γκισέ που έκρυβε τους υπαλλήλους σου. Θα ξανάρθω και την άλλη Πέμπτη και όσες φορές μου ζητήσεις, άνεργη είμαι, έχω άφθονο χρόνο να περιμένω και εσένα και την ανάπτυξη. Άλλωστε οι ουρές στις μέρες μας, είτε είναι του ΟΑΕΔ είτε του συσσιτίου, έχουν γίνει το alter ego μας.
Τη μάνα μου μόνο σκέφτομαι και κάτι γεροντάκια όπως τον κυρ Νίκο και την κυρία Φωτεινή που γνώρισα στην ουρά. Πολύ φοβάμαι ότι κάποιος άλλος που είναι πάντα συνεπής στα όσα υπόσχεται θα τους συναντήσει νωρίτερα από σένα. Και δεν θα φοράει ροζ, Χρήστο μου. Μαύρα θα φορά.
Συγχώρεσέ μου την οικειότητα, δεν γνωριζόμαστε δια ζώσης. Η σχέση μας είναι μονόπλευρη μιας και ποτέ δεν αξιώθηκα να σε γνωρίσω από κοντά. Κοιτάζω τη φωτογραφία σου, μήνες τώρα. Αυτή η ροζ γραβάτα σου, κόμπος στο λαιμό μου και με πνίγει.
Η σχέση μας ξεκίνησε 10 μήνες πριν, όταν ο μπαμπάς αποφάσισε να αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο και εγώ ως ευσυνείδητος πολίτης αποφάσισα να κάνω όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να σε ενημερώσω. Όχι εσένα προσωπικά, ούτε που ήξερα το όνομά σου για να είμαι ειλικρινής, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το οποίο διευθύνεις. Βλέπεις ο μπαμπάς ως αγροφύλακας σε μια προηγούμενη ζωή -τότε που υπήρχαν ακόμα αγροί για να τους περπατήσει- ήταν συνταξιούχος του Δημοσίου. Ξεχύθηκα λοιπόν σε εφορίες, δημαρχεία, ληξιαρχεία, ΚΕΠ για το γνήσιο της υπογραφής και μια ωραία ημέρα του Ιούλη σου έφτιαξα έναν ωραιότατο φάκελο με δεκάδες χαρτιά. Στον έστειλα, τον παρέλαβες και με ενημέρωσες ότι έχεις όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για τη μεταβίβαση της σύνταξης στη μητέρα που, παρά τη μη υπάρχουσα κοινωνική πολιτική και τις αντίξοες συνθήκες, κατά ένα περίεργο τρόπο, επιμένει να είναι ζωντανή.
Έκτοτε η σχέση μας διεκόπη μαχαίρι. Το πήρα προσωπικά, λέω δεν μπορεί, κάπου έφταιξα. Μπήκα στη νέα διαδικτυακή σου πύλη, διάβασα το γράμμα σου, χάρηκα. Λέω οκ, είμαστε της τεχνολογίας η νέα γενιά. Σου έστειλα δεκάδες mail όπως μου ζήτησες, κανένα δεν έφτασε στο προορισμό του, το portal σου με πέταγε έξω ανελέητα και ανελλιπώς. Έστειλα φαξ, τα δάση του Αμαζονίου έχουν επικηρύξει την επιμονή μου. Αποφάσισα να σου τηλεφωνήσω. Κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Παρασκευή από τις 2 μέχρι τις 3 -τότε μόνο μου επέτρεπες- ο κόσμος να χαλούσε, εγώ με ένα τηλέφωνο στο χέρι καλούσα και τις 27 τηλεφωνικές γραμμές που μου είχες δώσει. Έγινε το ακουστικό προέκταση του χεριού μου, για εβδομάδες. Η σιωπή τόσο εκκωφαντική που σκέφθηκα ότι στον κάτω κόσμο περισσότερη φασαρία θα είχε.
Αποφάσισα ότι θέλεις να με δεις από κοντά, άλλη εξήγηση δεν βρήκα. Μου είπες -πάλι μέσω της πύλης σου- ότι το ζήτημά μου είναι εξειδικευμένο για αυτό να έρθω ΜΟΝΟ Δευτέρα και Πέμπτη 11:30 με 2:30.
Ήρθα μια Πέμπτη να σε βρω στην Κάνιγγος. Η ουρά έφθανε μέχρι τη γωνία μα δεν πτοήθηκα. Πήρα το νούμερο 375, ο φωτεινός πίνακας έδειχνε 143, έβαλα τον φάκελό μου καταγής, στρογγυλοκάθησα και περίμενα. Έπιασα την κουβέντα με γιαγιάδες και παππούδες που περίμεναν στωικά, το παράπονο έσταζε και λίμναζε σαν τα χρόνια τους στο πάτωμα.
Κατά τις 2 και ενώ ο πίνακας έδειχνε 294, μας είπαν οι έχοντες νούμερο μετά το 320 να φύγουν, δεν θα προλάβουν να εξυπηρετηθούν και να ξανάρθουν την άλλη Δευτέρα.
Χρήστο μου, ήρθα και την άλλη Δευτέρα και ξανάφυγα χωρίς να κατορθώσω καν να δω το γκισέ που έκρυβε τους υπαλλήλους σου. Θα ξανάρθω και την άλλη Πέμπτη και όσες φορές μου ζητήσεις, άνεργη είμαι, έχω άφθονο χρόνο να περιμένω και εσένα και την ανάπτυξη. Άλλωστε οι ουρές στις μέρες μας, είτε είναι του ΟΑΕΔ είτε του συσσιτίου, έχουν γίνει το alter ego μας.
Τη μάνα μου μόνο σκέφτομαι και κάτι γεροντάκια όπως τον κυρ Νίκο και την κυρία Φωτεινή που γνώρισα στην ουρά. Πολύ φοβάμαι ότι κάποιος άλλος που είναι πάντα συνεπής στα όσα υπόσχεται θα τους συναντήσει νωρίτερα από σένα. Και δεν θα φοράει ροζ, Χρήστο μου. Μαύρα θα φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου