ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Έχω κάτι περίεργες εμμονές από μικρό παιδί.
Θεωρώ ότι το ενδιαφέρον κομμάτι μιας ταινίας μπορεί να ξεκινάει και από
κει που τελειώνει. Το ίδιο και στα βιβλία. Στα μυθιστορήματα, στα
διηγήματα. Στα παραμύθια… Αναζητώ, σχεδόν βασανίζω το μυαλό για την
συνέχεια. Το μετά το END. Γοητευτικά απροσδιόριστο το άγνωστο. Τι να
έγινε μετά; Πώς συνέχισαν οι ήρωες τη ζωή τους; Τι προέκυψε; Ο δολοφόνος
τι απέγινε; O αθώος παρέμεινε δικαιωμένος; Ε όχι και έζησαν αυτοί καλά
και μεις καλλίτερα! Ε όχι τόσο κολασμένη αθωότης!
Να σου εξομολογηθώ ότι έπαιζα μονίμως με την τελεία. Έτσι όπως εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου ως ολοστρόγγυλη, ολόμαυρη, τελεία, με έναν τετελεσμένο (λες όχι;) θάνατο μόνο να τη παλέψω μπορούσα. Πες το και να την ξεγελάσω. Τον ίδιο κόπο έχει. Απέκτησα τεχνική να την κλωτσάω παραπέρα. Να την σπρώχνω. Τι να μου λέει το END! Ξετρύπωνα μια ελπίδα προσπέρασης του END.
Mόνο μια φορά σήκωσα τα χέρια ψηλά. Παραδόθηκα χρόνια. Ήταν το ποίημα του αγαπημένου μου Αλεξανδρινού για τους Βαρβάρους η αφορμή.
Πώς το λέει; «Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Πού χάθηκε το END; Η τελεία; Πού είναι η τελεία τείχοι και σύνορα για να δοκιμάσω την απόδραση; Πώς να ξεφύγω από την εύκολη σαγήνη του «μια κάποια λύσις» πού απλώνεται φιλήδονο και εύκολο.
«Μια κάποια λύσις» τραβάει ως ρουφήχτρα στην παρηγοριά. Ξανά στο κύκλο. Σαν τα ποντίκια στη ρόδα του λουναπάρκ τους. Έτσι ένιωθα χρόνια. Ανιαρό το έργο μας. Συγκεκριμένοι οι ρόλοι στην παράστασή μας. Χρόνια! Οι κακοί. Οι καλοί. Οι έξω πάντα ως κακοί. Οι μέσα πάντα ως καλοί. Και βοήθαγε και η ιστορία μας. Είχα λαούς να καταδώσω, να τους προσάψω αίμα. Γεμάτα αίματα τα χώματα τα ελληνικά. Μα με το «οι βάρβαροι ήσαν μια κάποια λύσις» κάλυπτα έντεχνα και μια αλήθεια. Όσα τα αίματα από βαρβάρους άλλα τόσο, μη σου πω περσότερα, από τους εμφυλίους.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Ήσασταν η μανιβέλα των σκέψεων. Η Τρόικα, η Λαγκάρντ, ο Σόιμπλε, εσείς… Με τη δική σας πίεση, έστω άτσαλη, απάνθρωπη, θα μου επιτρέψεις και υποκριτική… Ε όχι και δεν ξέρατε τόσα χρόνια! Με την πίεσή σας λοιπόν ξέφυγα της συνηθισμένης ρόδας. Με την παρουσία σας έστω και προσβλητική στην τσίπα μου (ναι έχω) έπεσε φως σε τόσα και τόσα. Δεν θέλω ν΄αναφέρω πόσα. Ούτε και ποια. Για κάθε ένα απ΄ αυτά ντρέπομαι. Το πιο χαρακτηριστικό… Συμπολίτες μου δήλωναν τυφλοί αν και υγιείς. Πάρτο αντίστροφα και είναι πιο αδιέξοδο! Τυφλοί όντες δηλώναμε υγιείς. Πιόνια ενός επίτηδες δαιδαλώδους πολιτικού συστήματος, ξεδιάντροπο φυτώριο διαπλοκής, μίζας και απατεωνιάς.
Κατά την επίσκεψή σας αγαπητή κ. Μέρκελ θα βρεθούν πολλοί να σας γιουχάρουν, να σας βρίσουν, να σας μουντζώσουν. Βάρβαρη ούσα, είστε μια κάποια λύσις.
Νιώθω την ανάγκη να σας μιλήσω και για μια ομάδα, μπορεί και τόση δα, που δεν έχουν καμιά διάθεση για τίποτα απ΄ αυτά. Πού μέσα στην καταστροφή, για την οποία δεν είστε άμοιροι ευθυνών, εναγώνια αναζητούν μια άκρη. Άδραξαν μια ευκαιρία να το σκάσουν από τον αιώνιο κύκλο. Επίπονη διαδρομή. Σχεδόν ματώνει. Κι έχει χοντρή μοναξιά. Αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία της αναζήτησης των δικών μας λαθών και παθογενειών υπάρχει ελπίς. Κι αν αποτύχουμε… Παίζει κι αυτό. Τουλάχιστον πρώτη φορά θα έχουμε αληθινά προσπαθήσει.
Να σου εξομολογηθώ ότι έπαιζα μονίμως με την τελεία. Έτσι όπως εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου ως ολοστρόγγυλη, ολόμαυρη, τελεία, με έναν τετελεσμένο (λες όχι;) θάνατο μόνο να τη παλέψω μπορούσα. Πες το και να την ξεγελάσω. Τον ίδιο κόπο έχει. Απέκτησα τεχνική να την κλωτσάω παραπέρα. Να την σπρώχνω. Τι να μου λέει το END! Ξετρύπωνα μια ελπίδα προσπέρασης του END.
Mόνο μια φορά σήκωσα τα χέρια ψηλά. Παραδόθηκα χρόνια. Ήταν το ποίημα του αγαπημένου μου Αλεξανδρινού για τους Βαρβάρους η αφορμή.
Πώς το λέει; «Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Πού χάθηκε το END; Η τελεία; Πού είναι η τελεία τείχοι και σύνορα για να δοκιμάσω την απόδραση; Πώς να ξεφύγω από την εύκολη σαγήνη του «μια κάποια λύσις» πού απλώνεται φιλήδονο και εύκολο.
«Μια κάποια λύσις» τραβάει ως ρουφήχτρα στην παρηγοριά. Ξανά στο κύκλο. Σαν τα ποντίκια στη ρόδα του λουναπάρκ τους. Έτσι ένιωθα χρόνια. Ανιαρό το έργο μας. Συγκεκριμένοι οι ρόλοι στην παράστασή μας. Χρόνια! Οι κακοί. Οι καλοί. Οι έξω πάντα ως κακοί. Οι μέσα πάντα ως καλοί. Και βοήθαγε και η ιστορία μας. Είχα λαούς να καταδώσω, να τους προσάψω αίμα. Γεμάτα αίματα τα χώματα τα ελληνικά. Μα με το «οι βάρβαροι ήσαν μια κάποια λύσις» κάλυπτα έντεχνα και μια αλήθεια. Όσα τα αίματα από βαρβάρους άλλα τόσο, μη σου πω περσότερα, από τους εμφυλίους.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Ήσασταν η μανιβέλα των σκέψεων. Η Τρόικα, η Λαγκάρντ, ο Σόιμπλε, εσείς… Με τη δική σας πίεση, έστω άτσαλη, απάνθρωπη, θα μου επιτρέψεις και υποκριτική… Ε όχι και δεν ξέρατε τόσα χρόνια! Με την πίεσή σας λοιπόν ξέφυγα της συνηθισμένης ρόδας. Με την παρουσία σας έστω και προσβλητική στην τσίπα μου (ναι έχω) έπεσε φως σε τόσα και τόσα. Δεν θέλω ν΄αναφέρω πόσα. Ούτε και ποια. Για κάθε ένα απ΄ αυτά ντρέπομαι. Το πιο χαρακτηριστικό… Συμπολίτες μου δήλωναν τυφλοί αν και υγιείς. Πάρτο αντίστροφα και είναι πιο αδιέξοδο! Τυφλοί όντες δηλώναμε υγιείς. Πιόνια ενός επίτηδες δαιδαλώδους πολιτικού συστήματος, ξεδιάντροπο φυτώριο διαπλοκής, μίζας και απατεωνιάς.
Κατά την επίσκεψή σας αγαπητή κ. Μέρκελ θα βρεθούν πολλοί να σας γιουχάρουν, να σας βρίσουν, να σας μουντζώσουν. Βάρβαρη ούσα, είστε μια κάποια λύσις.
Νιώθω την ανάγκη να σας μιλήσω και για μια ομάδα, μπορεί και τόση δα, που δεν έχουν καμιά διάθεση για τίποτα απ΄ αυτά. Πού μέσα στην καταστροφή, για την οποία δεν είστε άμοιροι ευθυνών, εναγώνια αναζητούν μια άκρη. Άδραξαν μια ευκαιρία να το σκάσουν από τον αιώνιο κύκλο. Επίπονη διαδρομή. Σχεδόν ματώνει. Κι έχει χοντρή μοναξιά. Αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία της αναζήτησης των δικών μας λαθών και παθογενειών υπάρχει ελπίς. Κι αν αποτύχουμε… Παίζει κι αυτό. Τουλάχιστον πρώτη φορά θα έχουμε αληθινά προσπαθήσει.
Αγαπητή κ. Μέρκελ ελπίζω από την ίδια διαδικασία να περάσετε εσείς
και ο λαός σας. Λέτε να περιδιαβαίνετε αλάθητοι στην ανθρωπότητα; Ε όχι
τόσο κολασμένη αθωότης και ρηχή μνήμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου