"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


NoυΔο-γαλαζαίικο ΨΩΝΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τέλος της κυριαρχίας Κούλη?

 

Tου Παντελή Σαββίδη

Το ότι οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα συντάσσονται με τα πολιτικά κόμματα σε μια δημοκρατία δυτικού τύπου είναι γνωστό και γίνεται σε όλες τις χώρες. Αναλόγως της κατά κεφαλήν παιδείας του λαού, όπως θα έλεγε ο Γιανναράς, η ταύτιση αυτή είναι απόλυτη, προκλητική ή σχετική και διακριτική.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν περιθώρια για διακριτικότητες. Για να γίνει κατανοητή η υποστήριξη τα μηνύματα είναι προκλητικά σαφή.

Στον μεταπολιτευτικό βίο το φαινόμενο ήταν γνωστό. Αλλά πάντα υπήρχε μια απόκλιση από το όλον.

Εκτός δύο περιπτώσεων.

Η μια ήταν η προσπάθεια να ενταχθεί η Ελλάδα στο Ευρώ, κάτι που, ευτυχώς, επετεύχθη και η άλλη με την διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει πετύχει την απόλυτη υποστήριξη από το οικονομικό και εκδοτικό κατεστημένο.

Ο προφανής λόγος της επιτυχίας είναι ότι μοίραζε και μοιράζει χρήματα και δεν δίνει ούτε ευρώ σε οποιονδήποτε θέλησε να κρατήσει μια σταγόνα αξιοπρέπειας. Καμιά διαφοροποίηση, ούτε έμμεση, δεν δικαιολογείται. Για να πάρεις πρέπει να υποστηρίξεις μέχρι ταυτίσεως.

Ρήγματα σε αυτήν την απολυτότητα διακρίνονται τελευταία και, μάλιστα, με οικονομικό παράγοντα και εκδότη που συνδέεται στενά η Αγία Οικογένεια. Το ερώτημα είναι γιατί;

Είναι, νομίζω, ελαφρά η ποδοσφαιρική εξήγηση.

Περισσότερο πειστική είναι η κατανομή των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάκαμψης. Φαίνεται πως ο κ. Μητσοτάκης αισθάνθηκε αρκετά ισχυρός ώστε να κατανείμει τα δις χωρίς να λάβει υπόψη του τις αναγκαίες ισορροπίες ή δεν θα μπορούσε να κρατήσει άλλο τις ισορροπίες. Το χοντρό παιχνίδι παίζεται μεταξύ 4 οικογενειών..

Δεν πρέπει να αποκλειστεί η περίπτωση της αλαζονείας. Η αποκοπή από την καθημερινότητα των πολιτών, η τυφλή υποστήριξη των ΜΜΕ και το χειροκρότημα των υποτακτικών, δημιουργεί στις ηγεσίες την αίσθηση της αλαζονείας. Και εκεί αρχίζει να χάνεται το παιχνίδι.

Το ερώτημα είναι αν η διάσταση αυτή θα περιοριστεί σε έναν, μόνο, οικονομικό παράγοντα ή υπάρχουν και άλλοι δυσαρεστημένοι που θα εκδηλωθούν. Αν συμβεί το δεύτερο οι πολλές κυβερνητικές αδυναμίες -και προσωπικές του κ. Μητσοτάκη- θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται σε βαθμό επικίνδυνο για την κυβερνητική πλειοψηφία.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν ο κ. Μητσοτάκης δημιούργησε μια συμπαγή κοινωνική μάζα η οποία δεν διαταράσσεται ή θα υπάρξουν κοινωνικά στρώματα τα οποία θα απελευθερωθούν από την επιρροή του. Και αυτό θα φανεί το επόμενο διάστημα και, κυρίως, στις ευρωεκλογές.

Το τρίτο είναι η σχέση του Μητσοτάκη με τον διεθνή παράγοντα, κυρίως, τις ΗΠΑ, και δευτερευόντως, την Ε.Ε. Στο πεδίο αυτό ο Έλληνας πρωθυπουργός δίνει καθημερινές εξετάσεις αφοσίωσης, πολλές φορές και σε βάρος των συμφερόντων της χώρας.

Ορισμένοι αποδίδουν αυτήν την συμπεριφορά στην διεκδίκηση μιας ευρωπαϊκής ή άλλης διεθνούς θέσης.

Δεν αποκλείεται. Αλλά...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: O μακάριος Κώστας Αχ. Καραμανλής

 

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Δεν νομίζω ότι το δυστύχημα των Τεμπών είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης. Καταλαβαίνω ότι ως θέμα προκαλεί συγκίνηση αλλά η δημοσκοπική φθορά έχει κυρίως να κάνει με την καθημερινότητα και τις κακές επιδόσεις σε αυτή.

Αν τα Τέμπη ήταν κομβικής σημασίας ζήτημα για την ψήφο, θα ήταν και στις εκλογές του καλοκαιριού.

Δεν ήταν και δεν είναι.

Παρ’ όλα αυτά είναι ένα πρόβλημα που συνεχώς επανέρχεται κυρίως εξαιτίας της επικοινωνιακής ανεπάρκειας της κυβέρνησης και της επιμονής της Νέας της Δημοκρατίας να υπάρχει σώνει και καλά (ανεξαρτήτως προσόντων) ένας απόγονος του ιδρυτή της στα ψηφοδέλτια αλλά και του φόβου του Κυριάκου του Μητσοτάκη να συγκρουστεί με αυτή την αστεία και αυτοκαταστροφική αντίληψη*.

Η κυβέρνηση θα απέφευγε το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής (μπορεί και ολόκληρη) που υφίσταται σήμερα για το δυστύχημα των Τεμπών αν δεν είχε συμπεριλάβει τον Κώστα Αχ. Καραμανλή στα ψηφοδέλτιά της. Αν τα στελέχη της καταλάβαιναν ότι τα υψηλά αξιώματα (και η υπουργική θέση είναι ένα από τα υψηλότερα) έχουν μεγάλες ευθύνες και πρέπει να υφίστανται μεγάλες συνέπειες όταν τα πράγματα στραβώνουν.

Αν ήταν σε θέση να κατανοήσουν ότι στις κοινωνίες δεν είναι καλό να δημιουργείται η αίσθηση του ατιμώρητου των αξιωματούχων (προφανώς η απώλεια μιας κληρονομικής βουλευτικής έδρας δεν είναι τίποτα μπροστά σε 57 νεκρούς αλλά θα ήταν μια απόδειξη ότι η Νέα η Δημοκρατία δεν είναι πλήρως αποκομμένη από το δημόσιο αίσθημα).

Φυσικά δεν θα χρειαζόταν να τα συζητάμε όλα αυτά αν ο Κώστας Αχ Καραμανλής είχε το ηθικό ανάστημα να μην βάλει υποψηφιότητα και να απαλλάξει το κόμμα του από μια παρουσία-βαρίδι της οποίας έτσι κι αλλιώς το μόνο προτέρημα είναι το επώνυμο.

Αλλά όπως φαίνεται, ο Κώστας Αχ Καραμανλής, αφού έχυσε τα προβλεπόμενα δάκρυα στον τόπο του δυστυχήματος, συνέχισε σαν μην έχει συμβεί και να μη συμβαίνει τίποτα. Διατηρεί την έδρα του και συνεχίζει την πολιτική του σταδιοδρομία αποδεικνύοντας ότι καθόλου δεν νοιάζεται ούτε για την ομαλότητα, ούτε για το κόμμα που ίδρυσε ο θείος του ή ότι νοιάζεται γι’ αυτά πολύ λιγότερο από όσο νοιάζεται για την πάρτη του.

Διαφορετικά θα είχε τουλάχιστον ακολουθήσει τον σύντροφο Σπίρτζη που έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση της δικαιοσύνης.

Προφανώς ο σύντροφος, όπως παρατήρησε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, το έκανε εκ του ασφαλούς αλλά η παρατήρηση αυτή το μόνο συμπέρασμα στο οποίο οδηγεί είναι ότι ο Κώστας Αχ Καραμανλής δεν νιώθει και πολύ ασφαλής να το κάνει.

Γιατί όμως να μην αισθάνεται ασφαλής από τη στιγμή που ξέρει ότι δεν έχει κάνει τίποτα το επιλήψιμο;

Εκτός αν…

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Τέμπη: χρονικό ενός καθυστερημένου βρασμού

 


Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Πριν από δεκατρείς μήνες, σε αυτές εδώ τις στήλες, απλώναμε αναλύσεις για το πώς το δυστύχημα των Τεμπών μπορεί να αναζωπυρώσει την αντισυστημική αγανάκτηση της αντιμνημονιακής πλατείας. Οι στήλες τυπώθηκαν. Η μελάνη στέγνωσε. Και ο «συστημικότερος» των εκλογικών ανταγωνιστών πήρε, τέσσερις μήνες μετά τις ασκήσεις δυσοίωνης ενόρασης, 41%. Ο δεύτερος δεν τον έβλεπε.

Τώρα, ο αντίλαλος εκείνων των προφητειών επιστρέφει σαν τύψη. Το γεγονός που τότε δεν μέτρησε εκλογικά, εμφανίζεται να παίρνει τη ρεβάνς.

Γιατί;

Διότι έκτοτε το γυμνό γεγονός μπαζώθηκε με τόσες βαριές υποψίες που κατάφερε να αποκτήσει νέο πολιτικό βάρος.

Διότι πάντα κρίσιμη εκλογικά δεν είναι σκέτη η πραγματικότητα, αλλά η πρόσληψή της. Εδώ τα φίλτρα της πρόσληψης έχουν ποτιστεί με θεωρίες ότι υπήρχαν αδήλωτα βαγόνια με λαθραίες εύφλεκτες ύλες που η εξουσία είχε λόγους να ενταφιάσει για να προστατέψει τον γόνο μιας πολιτικής δυναστείας. Τα σενάρια δεν στηρίζονται σε στοιχεία. (Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ακόμη και οι εμπειρογνώμονες που όρισαν οι οικογένειες των θυμάτων έχουν διατυπώσει μόνο εικασίες για το μέγεθος της έκρηξης – όχι συμπεράσματα). Διανθίζονται όμως με τη σύστοιχη θεωρία ότι αρκεί η συλλογή πολλών υπογραφών για να παρακαμφθεί η συνταγματικώς προβλεπόμενη διαδικασία για να αχθούν ενώπιον της δικαιοσύνης πολιτικά πρόσωπα – για να υποκαταστήσει ο λαός τη Βουλή και τον εισαγγελέα.

Τα Τέμπη επέστρεψαν γιατί το δραστικότερο στοιχείο της πρόσληψής τους είναι το πρόσωπο. Το πρόσωπο της μάνας είναι το μήνυμα. Για την κυβέρνηση θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερο να είχε απέναντί της μόνο τους τοκιστές μιας μαύρης αντιπολίτευσης, παρά μια μαυροντυμένη μητέρα που έβαλε μια νύχτα το παιδί της στο τρένο και το είδε ξανά σε σάκο.

Πολιτικά άτρωτη, η μορφή αυτή «αφηγείται» από την αρχή την ιστορία.

Θα έλεγε κανείς ότι η κυβέρνηση βρίσκεται έτσι σε ένα περιβάλλον ριζοσπαστικής καχυποψίας και συγκινησιακής όξυνσης. Για να ανακύψει όμως τέτοιο περιβάλλον δεν αρκεί ούτε μόνο το συναίσθημα ούτε μόνο η δοξασία. Χρειάζεται και υποκείμενη αλήθεια.

Είναι αλήθεια ότι, σχεδόν έξι χρόνια μετά, δεν έχουμε ακόμη δικαστική απόφαση για το Μάτι.

Είναι αλήθεια ότι τη σοβαρή έρευνα για την «πτυσσόμενη» σύμβαση 717 χρειάστηκε να την κάνει η ευρωπαϊκή εισαγγελία.

Είναι αλήθεια ότι με το ισχύον Σύνταγμα η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει την ευχέρεια να διευθετεί σύμφωνα με το κομματικό της συμφέρον τις δικαστικές εκκρεμότητες των πολιτικών προσώπων.

 

Είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία τοποθέτησε επικεφαλής της Εξεταστικής έναν νταή του κομματικού μπούλινγκ, δείχνοντας από την αρχή πώς σκόπευε να «ξεμπερδέψει» με τη θεσμική αγγαρεία.

Είναι αλήθεια ότι το «σύστημα» υπέθαλψε το αίσθημα της ατιμωρησίας που τώρα στρέφεται αντισυστημικά εναντίον του.

Αντί να έχουν «κρυώσει», και να μπορούν να κατασταλάξουν στη συλλογική συνείδηση ως επουλωμένο τραύμα, τα Τέμπη κινδυνεύουν, ενάμιση χρόνο μετά, να…

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΗΦΗΝΟ-ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Πότε θα μπει τάξη;

 


Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Υπάρχει ένα όριο στην μπαχαλοποίηση της χώρας από την ανομία, την αυθαιρεσία και τη φοβία που έχει επικρατήσει σε όλα σχεδόν τα κοινωνικά επίπεδα. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ειδήσεων ή γεγονότων που εκθεμελιώνουν κάθε έννοια χρηστής διοίκησης ή ορθολογικής λειτουργίας ενός κανονικού κράτους. Ανόητες κινήσεις, ασυνάρτητες διοικητικές ενέργειες κι ένας δημόσιος τομέας που έχει χάσει τελεσίδικα την όποια σοβαρότητά του κατακλύζουν την πραγματικότητα της χώρας και οι πολίτες καλούνται να οριοθετήσουν τη ζωή τους χαράσσοντας πορεία μέσα στο υπαρκτό αυτό χάος!

Κλασικό παράδειγμα το ελληνικό κρατικό πανεπιστήμιο. Που τελευταία «ανακαλύφθηκε» πως απειλείται από την ενδεχόμενη παρουσία ιδιωτικών ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Δηλαδή τι απειλείται ακριβώς;

 Το απελπιστικά χαμηλό επίπεδο σπουδών, λειτουργίας και μάθησης στο οποίο έχει κατακρημνισθεί;

Το αποκαλυπτικό βιβλίο του Κίμωνα Χατζημπίρου, «Θερμοκήπιο Κρίσεων: «Βαθύ» Πανεπιστήμιο ή αριστεία;» (Επίκεντρο, 2024), αποκαλύπτει σε όλες σχεδόν τις αποκρουστικές του διαστάσεις το φαινόμενο. Τρομοκρατία, βία, απροσπέλαστοι για φοιτητές και καθηγητές χώροι, ελλαττωματική μάθηση, ενοχοποίηση της αριστείας και τόσα άλλα διανθίζουν την ελληνική ακαδημαϊκή πραγματικότητα.

Ξεκίνησαν τελευταία κινητοποιήσεις εναντίον της παρουσίας ιδιωτικών πανεπιστημίων. Για να μην αποκαλυφθεί προφανώς η γύμνια και η απωθητικότητα των κρατικών. Το φαινόμενο της υπάρχουσας αυθαιρεσίας διατρανώθηκε με τη διακοπή λειτουργίας για ένα διάστημα του ηλεκτρονικού υπολογιστή του πανεπιστημίου. Ο server όμως του ιδρύματος ήταν απόλυτα προφυλαγμένος από ασφαλή συστήματα που ήταν αδύνατον να παραβιασθούν χωρίς τη συνεργασία κάποιων «από μέσα». Θα μείνει όμως κι αυτή η πράξη δολιοφθοράς, εναντίον της νεότητας της χώρας, ατιμώρητη; Εδώ θα φανεί το σθένος και η αποφασιστικότητα της αρμοδίων και της κυβέρνησης…

Ενα άλλο δείγμα της αποσάθρωσης αυτού που λέγεται κράτος είναι η ουσιαστική αθώωση του υπεύθυνου της δολοφονικής επίθεσης κατά του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, με εκρηκτικό μηχανισμό πριν από λίγα χρόνια! Εχοντας εξασφαλίσει αναστολή ποινών του για άλλες παρόμοιες επιθετικές ενέργειες (κατά Σόιμπλε και ΔΝΤ) και τώρα κρίθηκε ένοχος, αλλά με αναστολή της ποινής κάθειρξης. Δηλαδή, θα βρίσκεται ελεύθερος γύρω μας να απολαμβάνει την ωρίμανση των ιδεών του!! Τρεις παρόμοιες εγκληματικές ενέργειες, τρεις καταδίκες, αλλά απολαμβάνει τον αέρα της ελευθερίας…

Γιατί λοιπόν και κάποιος νέος ηθοποιός να μη χαίρεται με το ποιητικό του επίτευγμα, που ουσιαστικά παρακινεί σε βία κατά δημοσίων προσώπων («μέσα σ’ έναν σάκο βάλτε / Αδωνη και Πορτοσάλτε»).

Ουδείς ενοχλείται και οι αρμόδιες Αρχές σφυρίζουν αδιάφορα. Ενώ κάποιοι από εμάς είχαμε καταγγελθεί και συρθεί στα δικαστήρια για «πρόκληση βίας» όταν ασκήσαμε κριτική σε φονικές πρακτικές του Ισλάμ και στη μουσουλμανική μετανάστευση!

Το χάος και η επιλεκτική ατιμωρησία λοιπόν επεκτείνονται ή και διαφοροποιούνται από περίπτωση σε περίπτωση. Με κορυφαίο τελευταίο παράδειγμα…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΤΣΟΓΛΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: «Δεν γίνεται…» κύριε Μητσοτάκη; Γίνεται και παραγίνεται. Παραέγινε όμως.


 Toυ Βασίλη Αγγελικόπουλου

Πάει, το συνηθίσαμε το πρόσωπο του τέρατος, κύριε Μητσοτάκη. l

Διαλαλείτε από τα κανάλια, ενώπιον μάλιστα της Προέδρου της Δημοκρατίας: «Δεν γίνεται να μη διαγράφονται από τα πανεπιστήμια φοιτητές που παρανομούν, καταστρέφοντάς τα».

 Γίνεται και παραγίνεται. l Γίνεται κάπου 45 χρόνια τώρα – εκ των οποίων τα 5 υπό την πρωθυπουργία σας. l Κι ας είστε ο πρώτος πρωθυπουργός που δήλωσε (δηλώνει συνέχεια, για την ακρίβεια) ότι θα εξαλείψει αυτή την παρακμιακή, την εκτρωματική κατάσταση.

 Δηλαδή, ομολογείτε δημοσίως ότι στα πανεπιστήμια κάνουν τελικά ό,τι θέλουν οι πρυτάνεις και το «καθηγητικό κατεστημένο»;

 Οτι αυτό το τρισμακάριστον «πανεπιστημιακό αυτοδιοίκητο» όχι μόνο δεν δίνει πουθενά λόγο, αλλά ούτε καν του ζητείται από κρατική αρχή ο λόγος για την εκκωφαντική απροθυμία και την εγκληματική απραξία του να ανταποκριθεί στα στοιχειωδέστερα καθήκοντά του;  

Ας αλωνίζουν λοιπόν στα ελληνικά ΑΕΙ –τα μόνα παγκοσμίως– όχι μόνο βαρέως και κατ’ επανάληψη παρανομούντες φοιτητές, αλλά και άσχετοι των ασχέτων, l ακόμη και ξένοι υπήκοοι συνεργοί στις παρανομίες, l οι οποίοι (άκουσον άκουσον!, που λέγαμε κάποτε) διαμένουν ελευθέρως και ανεμποδίστως στις Φοιτητικές Εστίες. l Οπως και άλλοι «συνεργάτες» – ναρκέμποροι, κατασκευαστές εκρηκτικών, εμπρηστές, επαγγελματίες μπάχαλοι και άλλα πολλά τέτοια λέλουδα του «αυτοδιοίκητου».

Εξ ου και οι απορίες χασκόντων πολιτών:

Ποιος διοικεί την κάθε φοιτητική εστία και ποιος καθημερινά επιτηρεί (λέμε τώρα) την ασφάλεια και την έννομη λειτουργία τους;

 Πώς ελέγχεται (αν καν) ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει και ποιος κατοικεί εκειμέσα;

 Πώς και γιατί δομές και κτίρια για τα οποία έχουν διατεθεί εκατομμύρια εκατομμυρίων αντί για εστίες φοιτητών αφέθηκαν να καταντήσουν εστίες αθλιότητας και παρανομίας l – αν και άλλες, γλαφυρότερες λέξεις, κάτι σε «….χανεία», αποδίδουν τι πραγματικά συμβαίνει στις φοιτητικές εστίες μας.

 Πώς παραμένουν στο απυρόβλητο, ανεξέλεγκτοι, οι υπεύθυνοι αυτοί – αν καν υπάρχουν βέβαια.

Πώς, επίσης ανεξέλεγκτοι και αναπολόγητοι για όλ’ αυτά, παραμένουν οι επωμισμένοι με το «αυτοδιοίκητο» υπέρτατοι άρχοντες των ΑΕΙ, πρυτάνεις, σύγκλητοι και σία; l (Οι οποίοι ουδόλως αισχύνονται να επιζητούν και να καταλαμβάνουν αυτές τις θέσεις, ενώ εκ προοιμίου δεν σκοπεύουν να ασχοληθούν και να επιλύσουν στοιχειώδη ζητήματα όπως η ασφάλεια και η εύρυθμη λειτουργία των ιδρυμάτων τους).

 Πώς ανέχονται, και πώς αντέχουν, άμοιροι γονείς να ξέρουν (αν καν ξέρουν κι αυτοί) ότι τα παιδιά τους συγχρωτίζονται στις εστίες με τέτοιες φάρες εγκληματικής ανομίας;

 Πώς η Δικαιοσύνη δεν επεμβαίνει για να ζητήσει εξηγήσεις ή να διώξει ποινικά τους υπεύθυνους των ΑΕΙ για ό,τι συμβαίνει εκειμέσα; l Αλλά και γιατί δικαστές απαλλάσσουν συνηθέστατα, ελαφρά τη συνειδήσει, υπαίτιους παρανομιών στα πανεπιστήμια – αν και όταν, σπανίως, βρεθεί κανείς απ’ αυτούς στο εδώλιο; l (Ή αρνούνται να τους δικάσουν στο αυτόφωρο, όπως συνέβη πρόσφατα με τους 49 συλληφθέντες στο Αριστοτέλειο).

 Αφ’ ης στιγμής οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές δυνάμεις αρνούνται να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση l –λέμε τώρα, αφού αυτές κυρίως την προκαλούν ή την ανέχονται, δεκαετίες τώρα– l τότε πώς «Δεν γίνεται…», κύριε Μητσοτάκη;

 Γίνεται και παραγίνεται. 

Παραέγινε όμως· αλλά…

ΝουΔο-γαλαζαίικου Κουλο-χανείου κωμωδία

 




 

 

 

Σαν σήμερα (28/3/ΧΧΧΧ)

 

1854: Αρχίζει ο Κριμαϊκός Πόλεμος. Γαλλία, Αγγλία και Οθωμανική Αυτοκρατορία κηρύσσουν τον πόλεμο στη Ρωσία

1930: Η Κωνσταντινούπολη μετονομάζεται και επίσημα σε Ιστανμπούλ.

1964: Στα διεθνή ύδατα έξω από τις αγγλικές ακτές, εκπέμπει εν πλω ο πρώτος πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός της χώρας, γνωστός ως Ράδιο Καρολίνα.

1979: Πυρηνικό ατύχημα, χωρίς θύματα, στο Θρι Μάιλ Άιλαντ της Πενσιλβάνιας. Αναφορές που είδαν το φως της δημοσιότητας αργότερα, ανέφεραν αυξημένο αριθμό κρουσμάτων καρκίνου στην περιοχή.

1941: Αυτοκτονεί η αγγλίδα συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ

1994: Πεθαίνει ο γαλλορουμάνος θεατρικός συγγραφέας και εισηγητής του θεάτρου του παραλόγου Ευγένιος Ιονεσκο

ΚΚΕδικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Η λατρεία του Λένιν

 


Toυ Τάκη Θεοδωρόπουλου

«Είναι ακράδαντη η πίστη μας ότι έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, κόκκινη από πραγματική ζωή και δημιουργία». Τον στίχο του Βολφ Μπίρμαν που μελοποίησε ο Μικρούτσικος χρησιμοποίησε ο κ. Κουτσούμπας στην επιμνημόσυνη δέηση που οργανώθηκε στον Περισσό για τον Λένιν.

Παρέλειψε εκείνο το «ή κόκκινη από θάνατο» που λέει ο ποιητής για να στοιχειοθετήσει το «έτσι κι αλλιώς».

Υποθέτω ότι το κοινό του δεν γνώριζε ότι ο Μπίρμαν εξορίσθηκε από την Ανατολική Γερμανία. Ομως αυτά είναι λεπτομέρειες. Η ποίηση έχει τους δικούς της κανόνες, σαν τη δημιουργική ασάφεια. Στη συνέχεια καθησύχασε το πλήρωμα διαβεβαιώνοντάς το ότι: «Η κόκκινη σημαία θα υψωθεί ξανά στο Λένινγκραντ, στη Μόσχα, στο Βερολίνο, σε όλη την Ευρώπη, στην Ασία, την Αμερική, την Αφρική, την Ωκεανία, σε όλο τον κόσμο». Τη σεμνή τελετή συμπλήρωσαν ύμνοι της Σοβιετικής Ενωσης και ένα έργο του Σοστακόβιτς.

Δυστυχώς απουσίαζε το ιερό λείψανο του τιμώμενου προσώπου.

Είμαι βέβαιος ότι αν η ΕΣΣΔ δεν είχε καταρρεύσει επί του τρισκατάρατου Γκορμπατσόφ, θα είχε οργανώσει κάποια περιφορά του λειψάνου στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης για να εξορκίσει τον καπιταλισμό. Και να συμμορφώσει τους sugar daddies. Κι αυτό όμως γραφική λεπτομέρεια είναι.

Οσο για την κόκκινη σημαία που θα υψωθεί «ξανά» σε όλη την Ευρώπη, με μπέρδεψε για να είμαι ειλικρινής. Εψαξα στο αρχείο της μνήμης μου για να θυμηθώ πότε όλη η Ευρώπη ήταν κομμουνιστική, όμως η μνήμη μου φαίνεται ότι έχει ασθενήσει. Οποιαδήποτε βοήθεια ευπρόσδεκτη.

Είναι εύκολο να πεις ότι το ζήτημα με το ΚΚΕ δεν είναι ούτε ιδεολογικό, ούτε πολιτικό, αλλά θρησκευτικό. Εχω μεγάλο σεβασμό απέναντι στη θρησκευτική πίστη, σε όσους την ενστερνίζονται και σε όσους τη διακονούν. Δεν είναι μόνον η αρχαιότητά της που μου εμπνέει σεβασμό, τα δύο χιλιάδες χρόνια του Χριστιανισμού. Ο Ευαγγελισμός μιας μετά θάνατον ζωής θεραπεύει τους πιστούς από το «έτσι κι αλλιώς» του θανάτου. Οπως και η παραδοχή ότι υπάρχουν δυνάμεις ανώτερες από την εφήμερη ύπαρξή μας. Ποια είναι η ψυχική αξία της πίστης που υπόσχεται η λατρεία του Λένιν;

Ευρωεκλογές πλησιάζουν και αναρωτιέμαι…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Ο άνθρωπος που μίλησε

 

Toυ Άρη Αλεξανδρή

Τι λέει τέλος πάντων η Μαρία Καρυστιανού;

Ακούγοντας τις ομιλίες της, αναζητάει κανείς αυτοματικά τους λόγους για τους οποίους άλλοι την αποθεώνουν και άλλοι την αποδοκιμάζουν· διερωτάται ποια είναι η αιτία που η πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 28-2-2023» διεγείρει τόσο αντιφατικά πάθη, και υποθέτει εύλογα ότι στα λόγια της θα βρει κάτι οξύτατα επιθετικό ή ηθικά αμφιλεγόμενο.

Στο τέλος, όμως, διαψεύδεται, καθώς ανακαλύπτει ότι η Καρυστιανού δεν λέει τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από το καθολικά αυτονόητο: ότι σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος δεν μπορεί τα πολύνεκρα δυστυχήματα να αντιμετωπίζονται σαν αμελητέες ατυχίες· ότι η αναζήτηση της αλήθειας είναι προβληματική όταν ορισμένα πολύ σχετικά με αυτήν πρόσωπα τίθενται εκ προοιμίου στο απυρόβλητο· ότι η καχυποψία δεν είναι συνωμοσιολογία όταν κομβικά στοιχεία μιας δικαστικά διερευνώμενης υπόθεσης αλλοιώνονται ή παραγνωρίζονται· ότι το πρόβλημα με το δυστύχημα στα Τέμπη δεν είναι μόνο όσοι σκοτώθηκαν, αλλά και όσοι ενδέχεται να σκοτωθούν στο μέλλον, εφόσον κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ακόμη ότι οι στρεβλώσεις που το γέννησαν έχουν παταχθεί· ότι η Δικαιοσύνη που παραπέμπει τους θιγόμενους πολίτες στην εκκλησία δεν λογίζεται ως Δικαιοσύνη με τη σοβαρή, θεσμική της έννοια.

Γιατί δεν συμφωνούμε όλοι με τη Μαρία Καρυστιανού;

Από τους επικριτές της Καρυστιανού, αρκετοί της χρεώνουν «εργαλειοποίηση» του συμβάντος· δεν αναλύουν περαιτέρω την κατηγορία – μάλλον τους αρέσει η λέξη και την «πετάνε» ελπίζοντας να κάνει μόνη της τη δουλειά.

Τι εργαλείο όμως θα μπορούσε να αποτελέσει για μια μητέρα ο άγριος θάνατος της κόρης της;

Εργαλείο με ποια χρησιμότητα;

Αν η συνεχής καταγγελία του δυστυχήματος, των συνθηκών στις οποίες έλαβε χώρα και της διαχείρισής του από το κράτος συνιστά κάποιου είδους εργαλείο, ίσως το εργαλείο αυτό αποσκοπεί στην ανεύρεση της αλήθειας. Υπάρχει κάτι μεμπτό εν προκειμένω;

Αυτοί που μιλούν για εργαλειοποίηση, όμως, υπονοούν κάτι άλλο: την κομματική σκοπιμότητα, το «κομματικό πρόσημο» που ανέφερε και ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κυμπουρόπουλος σε μια μάλλον άτοπη προσπάθεια να αναγάγει το δυστύχημα στην αφηρημένη σφαίρα της απρόσωπης παθογένειας, η οποία υπερβαίνει ανθρώπους και παρατάξεις και μας ορίζει περίπου όπως το «κακό ριζικό».

Μήπως όμως αυτή η γενική και αόριστη προσέγγιση, που δεν εντοπίζει φταίχτες παρά μόνον «φαινόμενα», είναι η πιο κομματικοποιημένη απ’ όλες;

Εχει κοµµατικά κίνητρα ο πολίτης που απαιτεί να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για τον θάνατο του παιδιού του, αλλά δεν έχουν οι πολιτικοί –με επίσημη κομματική ταυτότητα– που αντιπολιτεύονται τον αγώνα του βαρυπενθούντος;

Είναι η Μαρία Καρυστιανού πιο κομματικοποιημένη από ένα ολόκληρο κόμμα το οποίο αρνείται ότι ο αρμόδιος υπουργός κατά τον χρόνο του δυστυχήματος φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για το δυστύχημα ή για το πλαίσιο αυτού;

Αυτοί που αποδίδουν στη δημόσια δραστηριότητα της Καρυστιανού κομματικές σκοπιμότητες, για κάποιον λόγο παραλείπουν να υπολογίσουν τις δικές τους.

Βλέπουν ιδιοτέλεια στον απέναντι, αλλά δεν βλέπουν ότι η δική τους ιδιοτέλεια είναι ο λόγος που το ηθικό υπόβαθρο του απέναντι ξεσκονίζεται και αμφισβητείται.

Μάλιστα, σκάλισαν και το παρελθόν της Καρυστιανού, για να βρουν «ενοχοποιητικά» στοιχεία: Τι είχε πει για τη φωτιά στο Μάτι; Ποια ήταν η γνώμη της για τον Κυριάκο Μητσοτάκη πριν από το δυστύχημα στα Τέμπη; Πόσο καλή παιδίατρος είναι και τι σημαίνουν τα αντιεπιστημονικά ίχνη που εντοπίστηκαν στο βιογραφικό της;

Πολύ ενδιαφέρουσες οι απορίες.

Παράλληλα, όμως, εντελώς άσχετες.

Η Μαρία Καρυστιανού μπορεί να είναι το πιο μεροληπτικό άτομο, η πιο φιλόδοξη μάνα νεκρού παιδιού, ο μεγαλύτερος πολέμιος της κυβέρνησης. Τα παραπάνω ενδεχόμενα είναι παντελώς ασύνδετα με την ουσία του ζητήματος που αναδεικνύει. Το κρατικό φιάσκο που αποπολιτικοποιείται, η δομική κρατική ανεπάρκεια και η σκανδαλώδης ασυλία πολιτικών προσώπων αποτελούν τον πυρήνα ενός προβλήματος που υπερβαίνει την ακαταπόνητη καταγγέλλουσα και θέτει ερωτήματα υπαρξιακής φύσης για το κράτος και το πολιτικό σύστημα:

Είναι το κράτος των συνεχόμενων τραγωδιών το κράτος που θέλουμε να έχουμε;

Αν όχι, είναι δυνατόν να αλλάξει οτιδήποτε ουσιαστικό αν συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι οι τραγωδίες είναι αναίτιες τυχαιότητες, για τις οποίες ευθύνονται όλοι και κανένας;

Εδώ και καιρό, η κυβέρνηση σκάβει τον λάκκο της θεσμικής της αναξιοπιστίας. Η κατάσταση είναι προϊόν αλαζονικού εφησυχασμού και ανομολόγητης ατολμίας.

Ισως ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του να είχαν φανταστεί τα πράγματα απλούστερα απ’ ό,τι είναι: «Ας επαναφέρουμε τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά και, μετά, τα υπόλοιπα θα είναι λεπτομέρειες που έχουμε την πολυτέλεια να αγνοήσουμε». Το κράτος, όμως, δεν είναι μονοθεματικό πρότζεκτ και…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Κώστας Καραμανλής: ένοχος ή απλώς αφελής;

 


Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα από τη διαχείριση της έρευνας για την τραγωδία των Τεμπών. Ένας σοβαρός λόγος είναι η αίσθηση ότι προστατεύει τον Κώστα Καραμανλή

Σε αυτό καθοριστική ήταν η παρέμβαση της Ευρωπαίας εισαγγελέα.  

Τι όμως λέει και για ποιο λόγο κατηγορεί τον πρώην υπουργό;

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, η εισαγγελέας, σε επιστολή της προς την κυβέρνηση, ζητά να γίνει έρευνα για φερόμενα αδικήματα για τα οποία είναι ύποπτοι οι κ Καραμανλής και Σπίρτζης. 

Ο δεύτερος για το αδίκημα της απιστίας και ο πρώτος της… υπεξαίρεσης. 

Όχι, η κ. εισαγγελέας δεν θεωρεί ότι ο κ. Καραμανλής έβαλε τα λεφτά στην τσέπη του. Υποστηρίζει ότι κακώς υπέγραψε την παράταση της σύμβασης για την τηλεδιοίκηση και ενέκρινε τις αμοιβές προς τους εργολάβους.

Πράγματι όποιος διαβάσει τα όσα παράδοξα έγιναν όλα αυτά τα χρόνια για τη (μη) υλοποίηση της σύμβασης, δεν μπορεί παρά να θεωρήσει απόλυτα λογικό ότι οι εταιρείες θα έπρεπε προ πολλού να είχαν κηρυχθεί έκπωπτες. Αν είναι έτσι, τότε βεβαίως ο κ. Καραμανλής θα έπρεπε να μην είχε αποδεχθεί την παράταση της σύμβασης και να είχε στείλει αυτός πρώτος τις εταιρείες στον εισαγγελέα, μαζί με τους υπαλλήλους που δεν προστάτεψαν τα συμφέροντα των πολιτών.  

Γιατί δεν το έκανε;

Σε αυτό μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.

 Η κακή εκδοχή, για παράδειγμα, θα ήταν ότι θέλησε να κάνει χάρη στις εταιρείες για λόγους που δεν ξέρουμε, κι έκανε τα στραβά μάτια στις παρανομίες. 

Μια δεύτερη, λίγο λιγότερο κακή εκδοχή είναι ότι τα στελέχη του υπουργείου τον έπεισαν πως οι καθυστερήσεις στη σύμβαση οφείλονταν σε αντικειμενικούς λόγους, ότι δεν φταίνε οι εταιρείες και ότι κατά συνέπεια είναι σωστό να υπογράψει την παράταση. Θα έβγαινε έτσι αφελής και παραπλανημένος, πλην όμως δεν θα ήταν ο μόνος υπουργός που δεν είναι σε θέση να ελέγξει το υπουργείο του. 

Η τρίτη λιγότερο κακή εκδοχή, τέλος, θα ήταν πως γνώριζε τα προβλήματα, αποφάσισε όμως να υπογράψει την παράταση για να προχωρήσει το έργο. Η καταγγελία της σύμβασης θα είχε ως αποτέλεσμα νέα προκήρυξη και πολύ μεγαλύτερες καθυστερήσεις, ενδεχομένως και κόστος το οποίο το δημόσιο θα έπρεπε να διεκδικήσει δικαστικά από τις εταιρείες. Τράβα γύρευε, δηλαδή. Με την παράταση εξασφάλιζε τουλάχιστον ότι το έργο θα παραδοθεί σε λογικό χρονικό διάστημα. Ούτε αυτό έγινε βέβαια, είχαμε καθυστέρηση στην καθυστέρηση, δεν κατηγορείται για αυτά όμως ο κ. Καραμανλής.

Την τελευταία εκδοχή, ότι υπέγραψε για να μην υπάρξουν ακόμα μεγαλύτερες καθυστερήσεις, υποστηρίζουν όσοι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να κρύψει κάτι και ότι ο κ. Καραμανλής λειτούργησε με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.  

Δεν αποκλείεται να έχουν δίκιο.

Προκύπτει ωστόσο ένα ερώτημα. Σε αυτή την περίπτωση γιατί δεν έφερε ο κ. Καραμανλής τη σύμβαση προς κύρωση στη Βουλή; 

 Τότε θα είχαν συμβεί δύο πράγματα. 

Πρώτον θα είχαμε μάθει όλοι όσα είχαν μεσολαβήσει και είχαν σαν αποτέλεσμα η τηλεδιοίκηση να είχε γίνει το γιοφύρι της Άρτας

Θα είχε βγει στη σέντρα και ο κ. Σπίρτζης ο οποίος κατηγορείται από την εισαγγελέα ότι φέρει ευθύνη γιατί δεν μερίμνησε να υλοποιηθεί η σύμβαση όπως ακριβώς είχε συμφωνηθεί.  

Δεύτερον, αν η Βουλή είχε εγκρίνει την παράταση της σύμβασης, ο κ. Καραμανλής δεν θα είχε πια καμία ποινική ευθύνη. Σημειωτέον αυτή είναι η πρακτική για όλες τις συμβάσεις, να εγκρίνονται δηλαδή από τη Βουλή, οι οποίες αφήνουν τους υπουργούς εκτεθειμένους σε μελλοντικά μπλεξίματα.

Ο κ. Καραμανλής δεν το έκανε. Άγνοια κινδύνου, αφέλεια ή κάτι άλλο; 

 Ουδείς γνωρίζει

Έτσι πάντως...

ΝουΔο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το ματ του κ. Σπίρτζη

 



Toυ Πάσχου Μανδραβέλη

Ηταν κίνηση ματ η δήλωση του κ. Χρήστου Σπίρτζη, ο οποίος είπε ότι «επισκέφθηκα τον πρόεδρο της Βουλής και ζήτησα να ενεργοποιήσει το άρθρο 86 παρ. 5 του Συντάγματος, που ορίζει ότι ένας πρώην υπουργός μπορεί να ζητήσει, παρά την ύπαρξη παραγραφής, τη διερεύνηση κατηγοριών για το πρόσωπό του» (21.3.2024).

Είναι κίνηση ματ, διότι έχει απόλυτο δίκιο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Παύλος Μαρινάκης απαντώντας ότι πρόκειται για πυροτέχνημα, αφού «ο κ. Σπίρτζης γνωρίζει ότι η συγκεκριμένη διαδικασία, δεδομένου ότι για εκείνον ισχύει η αποσβεστική διαδικασία γιατί η αλλαγή πιάνει από το 2019 και μετά, δεν θα οδηγήσει σε ποινικές συνέπειες για τον ίδιο και το κάνει εκ του ασφαλούς. Δεν οδηγείται σε ποινική δίωξη ακόμη και αν γίνει η διαδικασία, οπότε το κάνει εκ του ασφαλούς» (21.3.2024).

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι και η έσχατη κίνηση στο σκάκι γίνεται εκ του ασφαλούς. Ουδείς θυσιάζει το παραμικρό. Απλώς ο αντίπαλος δεν έχει επιλογές, είναι χαμένος από χέρι.

Αυτό μας οδηγεί στο δεύτερο χαρακτηριστικό της κίνησης του κ. Σπίρτζη. Οποιαδήποτε δήλωση του κ. Μαρινάκη δεν θα είχε ελπίδες. Με την τωρινή ενισχύθηκε η καχυποψία. Η αποσβεστική διαδικασία (που ίσχυε πολλά χρόνια κι ευτυχώς άλλαξε η προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη) θύμισε τις πομπές του πολιτικού συστήματος και τον τρόπο με τον οποίο θάφτηκαν πολλές ευθύνες υπουργών για διάφορα σκάνδαλα. Ας μην ξεχνάμε ότι τον Μάιο του 2009 η κυβέρνηση του «ενδιάμεσου» Καραμανλή έκλεισε πρόωρα και αιφνιδιαστικά τη Βουλή. «Με την κίνηση αυτή, με τη λήξη δηλαδή της παρούσης κοινοβουλευτικής περιόδου, παραγράφονται όλα τα εκκρεμή σκάνδαλα της περιόδου 2004-2007», έγραφε το «Βήμα» (9.5.2009).

Δεύτερον, ο κ. Μαρινάκης επί της ουσίας υπονόησε ότι μπορεί να υπάρχουν ευθύνες υπουργών για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, αλλά απλώς ο… «εξυπνάκιας» κ. Χρήστος Σπίρτζης δεν θα λογοδοτήσει ποινικώς γι’ αυτές. Συνεπώς, μπορεί και ο κ. Κώστας Αχ. Καραμανλής να έχει αντίστοιχες ευθύνες, τις οποίες η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να ψάξει.

Βεβαίως, ακόμη κι αν έλειπαν οι αποσβεστικές προθεσμίες, εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να στοιχειοθετηθούν ποινικές ευθύνες υπουργών για το δυστύχημα αυτό καθαυτό.

 Η μη υπογραφή της σύμβασης «717» δεν οδηγεί αναγκαστικώς σε δυστυχήματα. Για τα Τέμπη παρενέβησαν και άλλοι παράγοντες και, επομένως, δεν υπάρχει «αιτιώδης συνάφεια», που λένε και οι νομικοί.

Μπορεί όμως…

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΑΡΑΔΙΚΟ: H κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την αριστερά

 


Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Όταν η συντρόφισσα Αχτσιόγλου ξεστόμιζε τα αθάνατα λόγια περί κανονικότητας και αριστεράς δεν έλεγε κάτι που δεν ξέραμε ή δεν είχαμε υποψιαστεί. Το σπουδαίο της ρήσης της δεν έγκειται στην αποκάλυψη όσο στο ότι κατάφερε να χωρέσει μέσα σε λίγες λέξεις, να συμπυκνώσει, το ήθος της αριστεράς, δηλαδή της παράταξης που ακόμα γυρεύει εκδίκηση επειδή πριν από 80 χρόνια δεν της επετράπη να κάνει την Ελλάδα κάτι σαν αυτό που έγινε η Αλβανία ή η Βουλγαρία (αν αναρωτιέστε αν αυτό ήταν κακό, αναρωτηθείτε αν έχουμε πολλούς Έλληνες που ψάχνουν να βρουν την τύχη τους σε αυτές τις γειτονικές χώρες).

Τα δηλητηριώδη άνθη της αριστεράς φυτρώνουν μόνο σε συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής ανωμαλίας και γι’ αυτό το πρώτο μέλημα κάθε αριστερού που σέβεται τον εαυτό του είναι να δημιουργήσει αυτές τις συνθήκες ή τουλάχιστον την ψευδαίσθησή τους. Και στην προσπάθειά του αυτή ένας πραγματικός αριστερός είναι αδίστακτος αφού κινείται με την ακλόνητη πίστη ότι οι πράξεις του, όσο ελεεινές κι αν είναι, γίνονται για το ευρύτερο καλό.  

Φυσικά όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς ιστορία ξέρει ότι οποτεδήποτε ανέλαβε διακυβέρνηση η αριστερά το μόνο που ακολούθησε είναι η καταστροφή, αλλά κανένας πιστός καμιάς θρησκείας δεν έχει ποτέ αφήσει την πραγματικότητα να του χαλάσει τις ψευδαισθήσεις.

Συνεπώς καμία έκπληξη σε κανέναν δεν πρέπει να προκαλούν ούτε η προσπάθεια κοινωνικής αναταραχής που επιχειρείται με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών, ούτε η προσπάθεια των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να μπουν εμπόδια στη χρηματοδότηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε η υποστήριξή στους διακινητές λαθρομεταναστών και η επιθυμία για ανοικτά σύνορα, ούτε η πρωτοφανής αμφισβήτηση της εγκυρότητας της εκλογικής διαδικασίας. Οι σύντροφοι είναι αδίστακτοι, το ίδιο και οι χορηγοί ενημέρωσής τους κι αυτό ακριβώς είναι που τους συνδέει με τον πολιτικά και ιδεολογικά αναλφάβητο αλλά εξίσου αδίστακτο αρχηγό τους. Τον άνθρωπο που λίγο πριν την καρναβαλική του μεταμφίεση σε φαντάρο που παρελαύνει (με τη συνεργασία φυσικά των αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού) βρήκε τον χρόνο να απαιτήσει μέχρι και την παραίτηση εντός 24ώρου του εκλεγμένου πριν από μήνες πρωθυπουργού.

Κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι χορηγοί επικοινωνίας του θα κάνουν ό,τι μπορούν για...